تو هستی نور قرآن                   امام اهل ایمان
گل موسی بن جعفر                   به جسم عالمی جان
دلم مجنونه، همش می‌خونه         خوش آمدی ای سلطان
حقیقت رحمت، شکوه عزت         بهار لطف و، عطا و رحمت
تمام عصمت، کلام عصمت           پیام عصمت،عیان به کلامت
عیان به وجودت، عیان به شهودت    عیان به قیام و،عیان به قعودت

توصیه‌های امام رضا «علیه‌السلام» در اعتلای اخلاق اجتماعی:

۱: دید و بازدید از یکدیگر: انسان موجودی اجتماعی است، برای این که در اجتماع بین مردم صلح و صفا و دوستی و محبتی برقرار باشد و آن‌ها در شادی و غم هم شریک باشند و در همه مراحل زندگی کمک کار یکدیگر باشند، لازم است که در حد توان به همدیگر سر بزنند و ساعاتی را کنار همدیگر بوده تا ضمن بهرمندی از لذت معنوی از لذت‌های ظاهری مانند خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها نیز بهرمند شوند، لذا امام رضا «علیه‌السلام» به این نکته بسیار حساس توجه داشته و در این خصوص می‌فرماید:
« افراد سخاوتمند از خوراك دیگران استفاده مى‌كنند تا دیگران هم از امكانات ایشان بهره گیرند و استفاده كنند، ولی افراد بخیل از غذاى دیگران نمى‌خورند تا آن ها هم از غذاى ایشان نخورند.» [۱]

۲: استعمال بوی خوش: رفت و آمد بین مردم، و ایجاد معاشرت با آن‌ها آنقدر مهم و اساسی است که حتی رفتارهای جانبی آن نیز مورد توصیه قرار گرفته است، استعمال عِطر که یکی از مسائل جانبی معاشرت است مورد توجه این امام رئوف بوده است و لذا مسلمانان را به استفاده از آن توصیه نموده و می‌فرماید:
«سعى نمائید هر روز، از عطر استفاده نمائید و اگر نتوانستید یك روز در میان، و اگر نتوانستید پس هر جمعه خود را معطّر و خوشبو گردانید»[۲]

۳: حل مشکلات مومنین: نشاندن گل لبخند بر لبان کسانی که به یگانگی خداوند سبحان شهادت داده و درعمل نیز به دستوراتش عمل می‌کنند رفتاری بسیار زیبا و ضروری است، که ضمن خوشحال کردن خداوند سبحان، آخرت انسان را نیز آباد می‌سازد، سلطان دین که تمام عمرشان را در حل و فصل مشکلات مومنان صرف کردند، خطاب به شیعیانشان می‌فرمایند:
«هركس مشكلى از مؤ منى را بر طرف نماید و او را خوشحال سازد، خداوند او را در روز قیامت خوشحال و راضى مى‌گرداند.»[۳]

۴: کم حرفی: زبان تکه گوشتی حیرت انگیز است که گاه با چرخشش قلبی را می‌شکند، شخصی را بی‌آبرو می‌کند، زندگی بین دو نفر را از هم می‌پاشد، و دل‌های سرشار از محبت را به سردی می‌کشاند، به خاطر همه این خطرات بزرگ است که سکوت و کم حرفی صفتی بسیار مهم است، لذا امام رضا که از همه این آسیب‌ها آگاه است، پیروانش را به سکوت توصیه کرده و می‌فرماید:
« همانا سكوت و خاموشى راهى از راه‌هاى حكمت است، سكوت موجب محبّت و علاقه مى‌گردد، سكوت راهنمائى براى كسب خیرات مى‌باشد.»[۴]

۵: فاتحه برای اموات: از آنجا که کنار هم بودن، شاد کردن همدیگر، کمک کردن در مشکلات و هدیه دادن به همدیگر از اهمیت خاصی برخوردار است، لذا نباید این روابط به خاطر مرگ قطع شود و انسان‌ها مسافران جهان آخرت را فراموش کنند، لذا این امام مهربان علاوه بر شاد کردن انسان‌های زنده، به فکر شادی اموات و اسیران خاک نیز بوده است، لذا به دوستدارن خود فرستادن فاتحه به اموات را یاد آور شده و می‌فرماید:
«هر بنده‌اى از بندگان خداوند بر قبر مؤ منى جهت زیارت حضور یابد و هفت مرتبه سوره مباركه قدر را بخواند، خداوند متعال گناهان او و صاحب قبر را مورد بخشش و آمرزش قرار مى‌دهد.»[۵]

امید است همه ما عاشقان این امام بزرگ در روز تولدش، با ظاهری آراسته و خوشبو از یکدیگر دیدن کنیم و از غذای همدیگر بخوریم، و اگر مشکلی در زندگی مومنی هست آن راحل کنیم، و مواظب باشیم که مبادا در این این معاشرت‌ها پر حرفی کرده و حرف‌های لغو و بیهود از زبانمان خارج شود، و به اتفاق هم به دیدن اهل قبور رفته و با قرائت فاتحه و سوره قدر آن‌ها را نیز در شادی خودمان شریک کنیم.
...........................................
پی نوشت‌ها:
[۱]. «السَّخِیُّ یَأْكُلُ مِنْ طَعَامِ النَّاسِ لِیَأْكُلُوا مِنْ طَعَامِهِ وَ الْبَخِیلُ لَا یَأْكُلُ مِنْ طَعَامِ النَّاسِ لِئَلَّا یَأْكُلُوا مِنْ طَعَامِ»[بحار الأنوار ج‏۶۸، ص: ۳۵۳]
[۲]. «لَا یَنْبَغِی لِلرَّجُلِ أَنْ یَدَعَ الطِّیبَ فِی كُلِّ یَوْمٍ فَإِنْ لَمْ یَقْدِرْ عَلَیْهِ فَیَوْمٌ وَ یَوْمٌ لَا فَإِنْ لَمْ یَقْدِرْ فَفِی كُلِّ جُمُعَةٍ وَ لَا یَدَعْ ذَلِكَ لَمْ یَقْدِرْ فَفِی كُلِّ جُمُعَةٍ وَ لَا یَدَعْ ذَلِک» [عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج‏۱، ص: ۲۸۰]
[۳]. « مَنْ فَرَّجَ عَنْ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اللّهُ قَلْبَهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ»  [بحار الأنوار، ج ‏۷۱ ص ۳۲۲]
[۴]. « إنَّ الصَّمْتَ بابٌ مِنْ اءبْوابِ الْحِكْمَةِ، یَكْسِبُ الْمَحَبَّةَ، إ نَّهُ دَلیلٌ عَلى كُلِّ خَیْرٍ» [اصول كافى، ج ۲، باب الصمت و حفظ السان، ح ۱۲.]
[۵]. «ما مِنْ عَبْدٍ زارَ قَبْرَ مُؤْمِنٍ، فَقَرَأ عَلَیْهِ ((إ نّا أ نْزَلْناهُ فى لَیْلَةِ الْقَدْرِ)) سَبْعَ مَرّاتٍ، إ لاّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ وَلِصاحِبِ الْقَبْرِ» [المحجّة البیضاء، ج ۸، ص ۲۹۰.]