800080;">
آیت الله جوادى آملى ، که توفیق شاگردی حضرت علامه را داشتند از آن سالها می‌گوید: یادم هست سال 1350 بود که مى‌خواستم به مكه مشرف شوم ، مصادف با زمستان بود. آن روز هم هوا سرد بود و برف مى‌بارید، رفتم براى عرض سلام و تودیع و خداحافظى،
در زدم؛ علامه تشریف آوردند دم در؛ عرض كردم، عازم بیت الله الحرام هستم، براى عرض سلام و خداحافظى آمده‌ام
و افزودم، نصیحتى بفرمایید كه به كارم بیاید، توشه‌ام باشد در این سفر. این آیه ى مباركه را براى نصیحت به عنوان زاد راه قرائت كردند:خداى سبحان مى فرماید:
فاذكُرونى اَذكُركُم ؛ به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم!و ادامه دادند و فرمودند: به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد، اگر خدا به یاد انسان بود، از جهل رهایى مى یابد و اگر در كارى مانده است ، خداوند نمى گذارد عاجز شود و اگر در مشكل اخلاقى گیر كرد، خدایى كه داراى اسماء حسنى است و متصف به صفات عالیه ، البته به یاد انسان خواهد بود!
یادها و یادگارها، ص 93