چشم هایم همچون ابرهای روزگار پاییزی ام می بارد
،و قایق دل پر ز غم و غصه ام در دریای
اشکهایم پارو زنان در مسیری نامعلوم در حرکت است،
دلتنگی هایم بر پنهه قایق دلم می کوبد،و
قایق دلم همچنان دلواپس و سرگردان گرفتار طوفان دریای اشکهایم شده است
،در این دریای طوفانی من خود را نیز از یاد برده ام،قایق دلم را می بینم
در حال غرق شدن است،و من که در موج های نا امیدی گرفتارم
در پی ساحل آرامش حیران و پریشانم . . .