سجاده را دوست داشتم...
اسمش را گذاشته بودم...
«آغوش همیشه باز خدا»...
هر جا سجاده بود، میشد با خدا خلوت کرد...
حتی وسط صف نماز جماعت...
هنوز هم سجاده را دوست دارم...
اما یاد گرفتم برای خلوت کردن با خدا لازم نیست دنبال سجاده بگردم...
تمام زمین سجاده است...
روزگارتون پر از لحظه های دو نفری با خداوند....
اسمش را گذاشته بودم...
«آغوش همیشه باز خدا»...
هر جا سجاده بود، میشد با خدا خلوت کرد...
حتی وسط صف نماز جماعت...
هنوز هم سجاده را دوست دارم...
اما یاد گرفتم برای خلوت کردن با خدا لازم نیست دنبال سجاده بگردم...
تمام زمین سجاده است...
روزگارتون پر از لحظه های دو نفری با خداوند....