—
بعد که آیت‌الله جوادی آملی سخنرانی خود را آغاز کردند به صراحت در این‌باره سخن گفتند با این مضمون که «این‌گونه تعابیر افراد را در معرض خطر قرار می‌دهد و اگر کسی این حرف‌ها را جدی بگیرد، خود را به هلاکت انداخته و أصیبت مقاتله!…» و فرمودند: «وای بر کسی که باورش بشود!» و به شکل ضمنی اظهار کردند که گوینده این عبارات مرا در معرض هلاکت انداخته است!
از صحبت‌های‌شان کاملا معلوم بود که خیلی آزرده شده‌اند. بعدا جناب آقای جعفری که آن‌موقع در صف‌های ابتدایی حضور داشته‌اند، این عکس را به من دادند و گفتند: «وقتی آن شخص شروع کرد به تعریف و تمجید از حاج آقا، ایشان همان سر سجاده توی خودشان رفته بودند و با تأثر سرشان را به راست و چپ تکان می‌دادند و اظهار ناراحتی می‌کردند و وقتی ادامه پیدا کرد، دست‌شان را روی گوش‌شان گرفتند که چیزی نشنوند!»
این عکس مربوط به همان لحظه است… فقط کسی که از نزدیک با منش و رفتار شخصی و روحیات این آیت لطافت آشنا باشد می‌تواند درک کند که در آن لحظات چقدر آزرده شده‌اند.