000000;">بهترین تک تیر انداز ایران را بشناسید
شهید عبدالرسول زرین متولد ۱۳۲۰ در روستاهای استان لر نشین کهگیلویه و بویراحمد معروف و به “ff0000;">گردان تک نفره” بود.
000000;">او بهترین تک تیرانداز ایران در جنگ ایران و عراق هست که از رشادت های او چندان نشنیده ایم و کسی برایش فیلم نساخته یا بزرگداشتی نگرفته است.
او ۷۰۰ شلیک موفق داشت در صورتی که «کریس کایل» بهترین تک تیرانداز آمریکایی ۱۶۰ شلیک موفق داشته است.
000000;">صدام ملعون برای شکارش یک تیم بیست نفری تک تیرانداز بین المللی را اجیر کرده بوده بود هربار هم با تلفات سنگین برمی گشتند.
ff0000;">شهید خرازی به او لقب گردان یک نفره داده بود چرا که به تنهایی تپه ای که یک گردان از پس آزادی آن برنیامده بود را به تنهایی آزاد می کند.
000000;">او در عملیات خیبر به شهادت رسید...
000000;">جنگ که شروع شد، طاقت نیاورد رفت به مرکز اعزام نیرو، گفت: «برای اعزام آمده‌ام» مسئول ثبت‌نام سرش را آورد بالا گفت: «هفت تا بچه داری، نمی‌نویسم اصرارنکن.»
000000;">عبدالرسول سرش را برد جلو و گفت: می‌نویسی خوب هم می‌نویسی. مسئول اعزام نمی‌خواست جوابش را بدهد که عبدالرسول مهلت نداد و دوباره گفت: حواله‌ات می‌کنم به پیامبر (ص) می‌نویسی یا نه؟
خودکار توی دست مسئول چرخید. پاسخی نداشت به ناچار نوشت: عبدالرسول زرین اعزام به منطقه.
و حالا برق شادی در نگاه عبدالرسول می‌درخشید.
تیرغیب
000000;">عبدالرسول توی پادگان دشمن نفوذ کرد و همان جا یک کمین درست کرد. چشمش افتاد به فردی که با محافظان زیادی برای سخنرانی آمده بودند. اسلحه‌اش را آماده کرد. چشمش را هدف گرفت و شلیک کرد همه افراد دشمن به هم ریختند. نمی‌دانستند چه کسی شلیک کرده، همه به هم مظنون بودند و فرمانده یکی یکی نیروهای خودش را جلو می‌برد و اعدام می‌کرد به گمان اینکه آن‌ها منافق هستند.
عبدالرسول همیشه این طور عمل می‌کرد آرام و بی سر و صدا. یادم هست یک‌بار یکی از تک تیراندازهای دشمن بچه‌ها را با تیر مستقیم می‌زد. عبدالرسول به نیروی همراهش گفت: «تو کلاه آهنی را سر یک چوب بگیر و از آن تپه بالا ببر.»
خودش هم با دوربین ایستاد یک جای دیگر و مراقب اوضاع بود. کلاه آهنی که با شلیک گلوله پرید هوا. جای تک تیرانداز عراقی را شناسایی کرد و با یک گلوله او را به هلاکت رساند.
کیست این مرد که تیری به سر لاله ی گوشش
سخن وصل نموده نجوا؟!
و چنین خنده زنان از شرر خصم ندارد پروا،
این همان زرّین است که ز مردانِ یقین، مرد حقیقت بین است
او خودش گفت : به دیدار امام، وقتی از طاقچه تصویر مرا برمی داشت
و نگاهی بر من و نگاهی بر عکس،
تا به لبخند رضایت گل رویش بشکفت:
زان تبسّم چه سخنها به من خسته و رزمنده نگفت
خستگی را زتنم گرد غم را ز رخم
به نگاهش به تبسّم همه یکباره برفت…
