0000cd;">بعثی ها از غیرت آنها که در زنجیر بودند وحشت داشتند !
008000;">به نام خدا
به دیوار سمت راست مشت زدیم : « الله اکبر خمینی رهبر » می دانستیم که اگر ایرانی باشند ریتم این ضرب را می شناسند و جواب می دهند. بعد از چند بار کوبیدن بالاخره جواب گرفتیم و خوشحال همدیگر را بغل کردیم . دیوار را بغل می گرفتیم و می بوسیدیم ... از اینکه در حریم امن برادرهای خودمان قرار داشتیم احساس آرامش و غرور می کردیم... باز و بسته شدن در سلول ما و حتی نگاه بعثی ها تحت کنترل آنها بود. بعثی ها از غیرت آنها که در زنجیر بودند وحشت داشتند و نمی توانستند به ما چپ نگاه کنند. هر وقت بعثی ها در سلول ما را باز می کردند صدای فریاد کسی را می شنیدیم که می گفت : « نصرُ مِنَ الله وَ فَتحٌ قَریب » و بچه های دیگر هم جواب می دادند و « بَشِّر المُؤمنین » . نمی دانستیم کسی که نسبت به باز شدن در سلول ما واکنش و حساسیت نشان می دهد کیست. اما بعدها فهمیدیم او وزیر نفت (شهید) محمد جواد تند گویان است .
[ معصومه آباد ، من زنده ام (خاطرات دوران اسارت) ، چاپ دویست و پنجم ،1395 ، ص 271 تا 274 ]