ffffff;">خانم جوانی که در کودکستان برای بچه های 4 ساله کار میکرد میخواست چکمهffffff;">های یه بچه ای رو پاش کنه ولی چکمه ها به پای بچه نمیرفت، بعد از کلی
ffffff;">فشار و خم و راست شدن، بچه رو بغل ميكنه و ميذاره روی میز، بعد روی زمین
ffffff;">بلاخره با هزار جابجایی و فشار چکمه ها رو پای بچه میکنه و یه نفس راحت
ffffff;">میکشه که ...
ffffff;">هنوز آخیش گفتن تموم نشده که بچه ميگه این چکمه ها لنگه به لنگه است.
ffffff;">خانم ناچار با هزار بار فشار و اینور و اونور شدن و مواظب باشه که بچه
ffffff;">نیفته هر چه تونست کشید تا بالاخره بوتهای تنگ رو یکی یکی از پای بچه
ffffff;">درآورد.
ffffff;">گفت ای بابا و باز با همان زحمت زیاد پوتین ها رو این بار دقیق و درست
ffffff;">پای بچه کرد که لنگه به لنگه نباشه
ffffff;">ولی با چه زحمتی که بوت ها به پای بچه نمیرفتن و با فشار زیاد بالاخره
ffffff;">موفق شد که بوت ها رو پای این کوچولو بکنهکه بچه ميگه این بوتها مال من
ffffff;">نیست.
ffffff;">خانم جوان با یه بازدم طولانی و کله تکان دادن که انگار یک مصیبتی
ffffff;">گریبانگیرش شده، با خستگی تمام نگاهی به بچه انداخت و گفت آخه چی بهت
ffffff;">بگم. دوباره با زحمت بیشتر این بوت های بسیار تنگ رو در آورد.
ffffff;">وقتی تمام شد پرسید خب حالا بوت های تو کدومه؟ بچه گفت همین ها بوت های
ffffff;">برادرمه ولی مامانم گفت اشکالی نداره میتونم پام کنم...
ffffff;">مربی که دیگه خون خونشو میخورد سعی کرد خونسردی خودش رو حفظ کنه و دوباره
ffffff;">این بوتهایی رو که به پای این بچه نمیرفت به پای اون کرد یک آه طولانی
ffffff;">کشید و بعد گفت خب حالا دستکش هات کجان؟ توی جیبت که نیستن. بچه گفت
توی
ffffff;">بوت هام بودن دیگه