راستی چرا ما (منظورم  خودم هستم) اینقدر از مرگ فرار می‌کنیم؟
 

شاید بگویی نه! من که فرار نمی‌کنم. اما باید بگویم همین که مسأله‌ای به این مهمی را اصلا به یاد نمی‌آوری این خود فرار کردن است. آدم چیزی که دوست ندارد را به یادش هم نمی‌آورد.
 

اما چه بخواهیم و چه نخواهیم، مرگ گریبان ما را هم خواهد گرفت و متأسفانه معلوم هم نیست که چه زمانی باشد. شاید همین امروز و با یک اتفاق ساده.
 

باور نمی‌کنید که مرگ خیلی الکی سراغ آدمها می‌آید؟ به مرده‌های دور و برتان نگاه کنید. یکی تصادف کرد، یکی آنفولانزای خوکی گرفت، آن یکی سکته کرد و این آخری هم شب خوابید و صبح دیگر بیدار نشد. به همین سادگی!
 

با این حساب عاقلانه این است که به جای فرار کردن کمی به فکر عاقبتمان باشیم و کاری کنیم.
 

ای که دستت می‌رسد کاری بکن             پیش از آن كز تو نیاید هیچ كار

شما را به خدا بیایید به فکر خودما باشیم قبل از آنکه دستمان کوتاه شود و به التماس بیفتیم
 

اما امروز پنجشنبه است و یک جورایی روز اموات! و بد نیست لااقل اگر به فکر خودمان نیستیم، فکر آن بیچاره‌های واقعی باشیم که کاش چشممان باز می‌شد و می‌توانستیم ببینیم که چه التماسی به ما می‌کنند.
 

بله این یک واقعیت است. و آنان امروز به سراغ من و شما می‌آیند و التماس می‌کنند که برایشان کاری بکنیم.
 

این روایت را ببینید:
 

بله این حال و روز پدربزرگ، مادر بزرگ، پدر، مادر،‌ برادر، خواهر،‌ دوست، همسایه و هرکسی که می‌شناختید و اکنون در دل تاریک خاک گرفتار شده است، می‌باشد.
 

بلند شو، بلند شو بخاطر خودت هم که شده، اگر می‌توانی یک سر به مزار شهر برو، دوری در میان خانه‌های کوچک آن بزن و برای این و آن فاتحه‌ای بخوان و لختی بیندیش. (اگر هم نمی‌توانی از همان جایی که هستی)
 

اگر بدست آوردن دل زنده‌ها سخت باشد، دل مرده‌ها را به همین راحتی می‌توان به دست آورد و خوشحالشان کرد.
 

خدا را چه دیدی، شاید فردا روز هم که ما از اهالی آن دیار شدیم، کسی به سراغمان بیاید و از تنهایی درمان آورد.

من که از همین الان شروع می‌کنم، شما  هم با من همراه شو و بگو: