a52a2a;">از آن وقت‌هايي‌ست که دلم مي‌خواهد کتاني‌هايم را بپوشم، کوله‌پشتي‌ام را ببندم، بي‌خبر و ناغافل راه بيفتم و بروم به يک جايي که مسيرِ ريلِ قطار است. به يک جايي که دشتِ هموار و ساکتي‌ست و روزي چند بار قطارهاي مسافريِ بزرگ از آن رد مي‌شوند. دلم مي‌خواهد بي هيچ قصد و برنامه و نيتي، لبه‌ي ريل را بگيرم و سوت‌زنان بروم. بروم و ندانم که دارم دور مي‌شوم يا نزديک. دور و نزديک شدن برايم علي‌السويه باشد.