008000;">پیچ و تاب دستهای رودخانه ی جاری،
صدای هوهوی موج،
پژواک نفسهای باد در کوه، آهنگ آواز نوازش باران بر گونه های زخم خورده ی گل،
صدای پای پرستو در آبی بی انتهای آسمان،
بشارت می دهد از آمدن صبح.
می نویسم «هادی»،
خنده ی قلم،
می شکافد آسمان سفید کاغذ را...
می نویسم « هدایت»،
دست از شوق آمدنش می لرزد.
می نویسم « شفیع»،
رنگ دلِ خط خطی کاغذ،
می پرد از شرم...
رنگ های بسیاری است برای نقش زدن.
حرفهای زیادی است برای فریاد زدن.
نمی دانم چرا،
وقتی دستم کمر می بندد که بنگارد
«علی»،
دلم آه می کشد.
انگار این سرنوشت تاریخ است که در آن،
علی ها،
تنها بیایند و
بی خبر بروند...