FFFFFF solid thick" />خیر؛ این که جنازه‌ای بوده، دروغی هدفدار است.پس از آن که انگلیس (فراماسون)، شخصی به نام عبدالوهاب را مأمور کرد تا با اتکا به اندیشه‌های ابن تیمیه و احکام سلفی و ...، ریشه اسلام را بخشکانند، بین او که فقط یک شیخی بود و حکومت «ابن سعود» پیوند بر قرار کرد و با این پیوند، وهابیت از قدرت سیاسی و نظامی نیز برخوردار گردید.
اولین اقدام مشترک وهابیت و ابن سعود، حملات وحشتناک و ددمنشانه به شهرهای سرزمین حجاز (عربستان سعودی فعلی) بود. کشتارهایی شبیه آن چه رژیم اشغالگر قدس (اسراییل) در بدو پیدایش در شهرهای فلسطین انجام داد – قتل‌عام‌ها و ترورهایی شبیه آن چه امروزه وهابیت با ماسک سلفی و تکفیری در سوریه، عراق و افغانستان انجام می‌دهد – بچه کشی، نسل کشی و حتی حلال کردن نوامیس مسلمین و به کنیزی گرفتن آنها، شبیه همین فتاوای امروز وهابی‌ها برای تروریست‌های سلفی، تکفیری، القاعده‌ای و طالبانی.
به دنبال این حملات، پس از تسلط به مدینه، در اولین اقدام حرم‌های امامان علیهم‌السلام را در بقیع تخریب کردند و پس از آن قصد تخریب مسجدالنبی (ص) و حرم پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله را نمودند که با مخالفت شدید مسلمانان و از جمله علما و مراجعه شیعه و سنّی و به ویژه آیات عظام در ایران و عراق (نجف اشرف) مواجه شدند.
در چنین شرایطی، مجبور شدند تا از تخریب آن حرم صرف‌نظر کنند، اما برای آن قصه‌ای ساختند تا توجیه کننده‌ی تخریب بقیع باشد. گفتند: شخصی می‌خواست با مواد منفجره این گنبد سبز را منفجر کند که ناگهان صاعقه‌ای زد و او را به گنبد چسباند، آن چنان که به هیچ وجه قابل جدا کردن و کندن جسد نبود، لذا همان‌جا دفنش کردند(؟!) – نتیجه‌‌ی مطلوب آنها از این قصه ساختگی و البته بی‌مزّه، این بود که تخریب حرم‌های شریف در بقیع کار درستی بود، وگرنه به آنها نیز صاعقه می‌زد.
اما واقعیت تاریخی این است که از قدیم روی گنبد ایشان، دریچه‌ای رو به آسمان باز کرده بودند تا هر گاه مدینه مبتلا به بلاهایی چون قحطی، خشکسالی، بیماری‌های همه‌گیر چون طاعون و وبا و ...، می‌شد، آن دریچه را باز کنند و با توسل به ایشان و مرقد مطهر ایشان، دعا کنند تا دفع بلا شود و برکات آسمانی نازل گردد. همان توسلی که امروزه آن را منکر هستند [ولی در عمل متوسل به امریکا، انگلیس و اسراییل هستند]. بالاخره هر کسی به قدرتی که باور دارد متوسل می‌شود.
بر اساس برخی اسناد مورد قبول وهابیت، اولین بار، این کار به دستور عایشه صورت گرفت؛ در این باره «دارمی» که از متقدمان علمای اهل سنت و مورد قبول وهابیت است، با سند معتبر در کتاب خود چنین می‌نویسد: «مردم مدینه دچار قحطی شدیدی شدند؛ از این مشکل به عایشه شکایت بردند؛ او گفت: بالای قبر رسول خدا(ص) از سقف حجره حضرت، دریچه‌ای به سوی آسمان باز کنید تا بین آن و آسمان مانعی نباشد؛ چنین کردند و به حدی باران بارید که گیاهان رویید و شتران چاق شدند؛ آن قدر که پوست آنها از چاقی ترک خورد و به همین سبب آن سال را سال ترک نامیدند».
البته در آن زمان، این حرم و این گنبد بدین شکل نبود، بلکه بقعه‌ای روی قبر بود، اما طبق این سند، دریچه‌ای روی بقعه و رو به آسمان باز کردند و از آن پس نیز در بازسازی‌ها، گنبد را با دریچه ساختند.
