گناهکاران، به نام بیمارانی درمان‌پذیر و اسیرانی گرفتار در بند امیال، قابل تفقد و دلسوزیند و از

پندهای دلسوزانه و پدرانه و احساس‌های انسانی نباید محروم باشند، که این محرومیت، زمینه‌ای

برای نافرمانی بیشتر آنان می‌شود.

 طرد شدگان همواره بیشتر به سمت خلافکاری روی می‌آورند از این رو نباید افراد را از جامعه راند

مگر کسانی که دیگر اصلاحی در آنها صورت نمی‌گیرد و از هیچ کسی بیم و هراسی ندارند. در این

رابطه امام علی (ع) به روایت از پیامبر اکرم (ص) از سخنان خداوند در شب معراج ... می‌فرماید: اهل

دنیا ( و مردم غافل و خودخواه ...) ، از کسی که درباره‌ی او بدی کرده‌اند عذرخواهی نمی‌کنند.

امام علی (ع) فرمود: عذرخواهی نشانه‌ی خردمندی انسان است.

امام علی (ع) در خصوص عذرپذیری می‌فرماید: عذرخواهی را بپذیر اگر چه به دروغ باشد و

پاسخگویی از موضع بالا را رها کن. اگر چه به سود تو باشد.

امام علی (ع) در حدیثی دیگر فرمودند: عذر برادر دینی خود را بپذیر و اگر عذری ندارد برایش عذری

بتراش.

امام علی (ع) در حدیثی دیگر می‌فرمایند: هر گاه کسی نسبت به تو بدرفتاری کرد او را ببخش.

امام علی (ع) فرمودند: محتاج نشدن به عذرخواهی ( و ترک کردن کاری که عذرخواهی می‌خواهد )

آبرومندانه‌تر است از عذرخواهی کردن اگرچه عذر تو راست باشد.

امام حسین (ع) فرمودند: از کارهایی که عذرخواهی می‌خواهد دوری کن زیرا که مومن کار زشت

نمی‌کند و محتاج به عذرخواهی نمی‌شود و منافق چه بسا هر روز کار زشتی بکند و عذر بخواهد.

امام صادق (ع) در حدیثی دیگر فرمودند: مناسب نیست که شخص با ایمان خود را خوار سازد. راوی

پرسید: با چه کار خود را خوار می‌سازد؟ امام فرمود: کاری که به عذرخواهی بیانجامد، انجام

نمی‌دهد.