دلم برای آن غروبی ، که نشستم روی خاکهای " شلمچه "

و خورشید آهسته آهسته خاموش شد

و من به بی لیاقیتم می اندیشیدم که من کجا و اینجا کجا،

تنگ شده !

دلتنگ همان بی لیاقتی ام..

آنجا بی لیاقت باشم، بهتر از این ست که اینجا حیران باشم...