زمینه هفتم:

بعضی ها، ارزش ها را در نعمت ها و داده ها جست و جو می کنند

و بعضی ها که از نعمت و دارایی برخوردار نیستند، ارزش ها را در عمل و کار انسان می دانند،

که می توانند به نعمت ها و دارایی ها جهت بدهند و از آن ها بهره بردارد.

اعتقاد اول، انسان را دنیاپرست و اعتقاد دوم، انسان را خودپرست می سازد.

و آن جا که دنیا و توان انسان تمام می شود، بن بست و پوچی و حسرت برای او باقی می ماند.

و نارضایی و اندوه و افسوس و حسرت، کاسه دل او را پر می کند.

اما اگر سعی را ملاک ارزش بدانیم، نه عمل را؛ اگر نسبت داده ها و بازدهی را در نظر بگیریم؛

آن وقت، از دنیاپرستی و و خود پرستی نجات می یابیم؛ همان طور که از غرور و یأس آزاد می شویم.

کسی که از یک تومان، یک ریال سود آورده یا کسی که از هزار تومان ، ده تومان بهره گرفته، مساوی نیست؛

چون او یک دهم سود آورده و این دیگری یک صدم،

پس اگر این دیگری از هزار تومان، صد تومان بهره می اورد، تازه با هم مساوی و برابر بودند.

این گونه، حسرت و افسوس و غرور و یأس شکسته می شود و خوشنودی و رضا، در دل تو خانه می کند؛

که تو بر نعمت ها و قدرت های بیرون و درون خودت تکیه نداری؛ و می دانی که داده ها، بازدهی می خواهد.

و هنگام حسابرسی، نسبت ها را در نظر می گیرند و این گونه پاداش می دهند و یا بازخواست می کنند.