شام را بنگر که آذین بسته اند 

شامیان بر بامها بنشته اند

شادمانی کرده ودف می زنند

مرد وزن،پیر وجوان دف می زنند

جملگی جمعند دور کاروان

کاروانی از زنان وکودکان

کاروانی که رسولان غمند

چند روزی است غرق ماتمند

ماتم کرببلا،قتل حسین(ع)

ماتم جانسوز شاه عالمین

کاروان اهل بیت مصطفی(ص)

چون اسیرانند در شام بلا

حضرت سجاد میر کاروان

در غل وزنجیر گشته نیمه جان

زخم، دوش او ززنجیر ستم

می رود خون جراحت دمبدم

عمه سادات در این کاروان

گشته مضطر از جفای شامیان

پیش چشمانش بود راس حسین

اشک ریزان است بر آن نور عین

سنگها می بارد از هر کوی وبام

از سوی این شامیان بی مرام

سنگ بر راس شهیدان می خورد

زین اصابت قلب زینب می درد

می کندسوزان دل اهل ولا

خاطرات سختی شام بلا