هفته پیش بود که تجربه جدیدی توی زندگیم اتفاق افتاد که هیچوقت نمیتونم فراموشش کنم و میخواستم با شما در میون بذارم...
حدود دو سه ماهی کلاس های فوریت های پزشکی رو گذروندم و برای دوره کارآموزی من و هشت تا از دوستامو فرستادن مرکز نگهداری سالمندان و معلولین..
روز اولی که اونجا رفتیم یکم برامون سخت بود؛ آخه دیدن انسانهای معلول و افراد پیر خیلی سخت بود و محیط اونجا بوی خیلی بدی هم داشت؛ اون روز حس کردیم دیگه هیچوقت دوست نداریم بریم اونجا و از لحاظ روحی همه احساس افسردگی می کردیم...
اما چند روز که گذشت فهمیدم چقدر دوستشون دارم و دارم بهشون وابسته میشم
خیلی ناز و مهربون بودن، خیلی قلبهای پاکی داشتن
راستی یه پسر معلول خوش تیپ عاشقم شده بود
از شوخی بگذریم
اونا باعث شدن که من خیلی به فکر فرو برم، به خودم به نحوه زندگیم فکر کنم...
به این همه نعمت های بی شماری که خدا بهم داده و من شکرشو به جا نمیارم..
اینکه برای اونا آرزو هست که بتونن فقط یه بار دستشون رو تو موهاشون ببرن...
بتونن راه برن... حرف بزنن... درس بخونن... بتونن قرآنو باز کنن و بخونن و ....
و ما این نعمت ها رو داریم و خیلی وقتا قدرشو نمیدونیم
بعد از دیدنشون تمام فکر و ذهنمو مشغول خودشون کردن...
وقتی دیدمشون تو دلم گفتم خدایا اینا همه بهشتی هستن، انرژی مثبت و قلب پاکشون این حسو به من داد
006699;">وقتی بهشون لبخند می زدیم خیلی ذوق می کردن
خیلی به محبت نیاز داشتن006699;">
