حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود
با قدم های نگارم قد غم تا می شود
قد غم ها تا شد و تا سرزمین کاظمین
مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود
بیارایید اینک کوچه هاتان را؛ که از ره میرسد آن وعده حق، «امام رحمت و باب حوایج»
بیارایید اینک کوچه هاتان را به گلخند تمام غنچه های سبزِ سبز
آمدن هفتمین بهار زمین، بر دلهای علوی مبارک باد
سلام بر تو که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی.
سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی.
سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش ِ صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است.
سلام بر تو، که مایه افتخار اسلامی و شیعه به وجود تو می بالد.
ابرهای رحمت باریدن گرفت، انوار حکمت تابش آغاز کرد،
نوزادی آسمانی چشم به جهان گشود، دامان حمیده از تولد کودکی از آل یاسین سبز گشت،
آسمان گل آذین و زمین بساط شادی گسترانید و ملائک به تماشای هفتمین ستاره تابناک امامت
آمده اند، ای شفیع روز جزا، ای کوه حلم و بردباری،ای بهترین خلق خدا و
ای محبوب و همراز پدر، خوش آمدی
تو را باب الحوائج ناميدند؛ كه هيچ خواهشى در آستانه كرامتت بى پاسخ نبود.
زمين در چرخش خويش، هفتمين بشارت را از آسمان برگرفت و رداى سبز امامت را به دوش
غنچه اى ديگر از باغ امامت انداخت و همان هنگام، علوم گذشتگان و آيندگان، بر سينه نورانى اش
روانه شد؛ چونان كه تصوير تمامى عالم در اقيانوس شفاف و زلالش نمايان شد.
يا موساى كاظم(ع)! ميلاد تو، سرآغاز وزش موهبت الهى است.
آن هنگام كه خشم را فرو مى خورى، وسوسه شيطان در برابر عظمت آدمى چه حقير است!
شكيبايى تو، دل را مجذوب دردى مىكند كه ابزار فرهيختگى روح است و
تو چه زيبا اين مفهوم را معنا مى كردى
خورشيد هفتم! تولد تو، شكفتن باغ سبز تقرّب در كوير خشكيده زمين است.
عبادت، شادی جانت و آرامش، مونس همیشگی لحظه هایت بود.
بزرگواریات، کوچه های مدینه را به تواضع میخواند.
سکوت پرمعنایت، اصالت آفتاب را فریاد میکرد و
کلامت، آگاهی دلهای بیخبر بود.
ای کاظم ترین بنده خدا، ای باب الحوایج
دستهای نوازشگرت را بر سرهامان فرود آر که دیریست بر ضریحِ طلایی ات دخیل بسته ایم.
یا باب الحوایج! مگر میشود به سوی دریا نگریست و شوقِ لحظه های طوفانی را نداشت؟
مگر میشود به زیارتِ آفتاب رفت و مشتاق پرتوهای طلایی اش نشد؟!
ff0000;">
**میلادت خجسته و نام گره گشایت، آرامش دلها باد**
