شیعه، تمام وجودش آرزوست، آرزویی دیرینه و جانفرسا ... آرزویی که او را چشم به راه نگاه داشته است که مولایش،مهدی(ع) را روزی بر اریکه ی ظهور ببینید. این آرزو اگرچه با غم همراه است، این غمی است که خود در انتظار شادی است. اگر چه جانکاه است، اما از سویی دیگر جان‌آفرین است. حرکت‌آفرین است. امید بخش و رهایی‌بخش است، زیرا انتظار امید جان‌ها و رهایی‌بخش انسان‌هاست.

 

... و آیا این آرزو ، آرزویی دراز است؟ «إِنّــَهُمْ یَـرَوْنـهُ بَـعیداً وَ نَـراهُ قـریباً»

دشمنان، آن‌را (ظهور مصلح  را) دور می‌بینند و ما آن‌را نزدیک .