خراسان می‎دهد بوی مدینه    
                         خراسان کوه غم دارد به سینه
 

خراسان را سراسر غم گرفته  
                        در و دیوار آن ماتم گرفته

خراسان! کو امام مهربانت؟   
                         چه کردی با گرامی میهمانت؟

خراسان راز دل‎ها با رضا داشت   
                      چه شب‎هایی که ذکر یا رضا داشت

خراسان کربلای دیگر ماست    
                       مزار زاده‎ی پیغمبر ماست

خراسان! می دهد خاکت گواهی  
                   ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی

به دل داغ امامت را نهادند   
                           امامت را به غربت زهر دادند

دریغا! میهمان در خانه کشتند 
                        چه تنها و چه مظلومانه کشتند

امامِ اِنس و جان را زهر دادند  
                         به تهدید و به ظلم و قهر دادند

ز نارِ زهرِ دشمن، نور می‎سوخت  
                      سرا پا همچو نخل طور می‎سوخت

ز جا برخاست با رنگ پریده    
                         غریبانه، عبا بر سر کشیده

گهی بی‎تاب و گه در تاب می‎شد    
                    همه چون شمع روشن آب می‎شد

میان حجره ی در بسته می سوخت  
                نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت

ز هفده خواهر والا تبارش   
                            دریغا کس نبودی در کنارش

به خود پیچید و تنها دست و پا زد  
                   جوادش را، جوادش را صدا زد

دلش دریای خون، چشمش به در بود    
                          امیدش دیدن روی پسر بود

پدر می‎گشت قلبش پاره پاره    
                        پسر می‎کرد بر حالش نظاره

پدر چون شمع سوزان آب می شد    
                پسر هم مثل او بی‎تاب می شد

پدر آهسته چشم خویش می‎بست       
             پسر می‎دید و جان می داد از دست

پسر از پرده‎ی دل ناله سر داد      
                  پدر هم جان در آغوش پسر داد