ffff00;">آدمک خسته شدي از چه پريشان حالي؟
ffff00;"> پاسي از شب که گذشته است چرا بيداري ؟

ffff00;">آن دو چشم پر غم را به کجا دوخته اي ؟
ffff00;">دلت از غصه سياه است چرا سوخته اي ؟

ffff00;"> تو که تصوير گر قصه ي فردا بودي
ffff00;"> تو که آبي تر از آن آبي دريا بودي ،

ffff00;"> آدمک رنگ خودت را به کجا باخته اي ؟
ffff00;"> کاخ اميد خودت را تو کجا ساخته اي ؟

ffff00;">آخرين بار که بر مزرعه من باريدم،
ffff00;">روي دستان تو من شاپرکي را ديدم

ffff00;">  تو چرا خشک شدي، او چرا تنها رفت ؟
ffff00;">من که يک سال نبودم چه کسي از ما رفت ؟

ffff00;"> اين سکوتت که مرا کشت صدايي تر کن
ffff00;"> اين منم آبي باران تو مرا باور کن ،

ffff00;"> باور از خويش ندارم که چنين مي بارم
ffff00;"> بگذر از اين تن فرسوده کز آن بيزارم....

دیشب باز دل راشڪستۍ...
اما اینبار تمام توان براۍ جمع ڪردن تیڪه های شڪسته دل ڪافۍ نبود...
ڪم آوردن...
جاڹ ڪَندن...
دست وپازدن....
بیچاره دل...
ڪه دراین تلاش  بیشتر خردشد
اما
چه ڪردۍ؟؟؟؟
تنهاباگلایه ها نمڪ بززخم زدن
نمۍدانم شاید درشهرتان شڪسته هارا بانمڪ بهم می چسبانند....
درشهرماڪه با اشڪ .......
اگرگذرت برشهرما اُفتاد باچتر بیا
هواۍ شهرما همیشه بارانۍست!