انجمن یاران منتظر
عنوان موضوع :برادر وخواهر مذهبی...شیطان برای اضافه شدن به گفتگوی دونفره شما نیاز به دعوتنامه ندارد
نویسنده :وحید زنجانی
آی پسر ودخترمذهبی! اگر حقیقتا آمده اینجا سنگر ساخته ای که برای جهاد اصغر سینه سپر کنی؛ اگر آمده ای آستین را برای جهاد اکبر بالا بزنی تا رجزی عاشورایی بخوانی و همچون قاسم برزمی، بسم الله! پسر جان آنقدر مردانه بنویس که اگر در وبلاگ خود، نامت را هم نوشته باشی «شقایق»، تمام مخاطبانت بدانند که صاحب این نوشته ها یک مرد است، نه یک زن! واگر زنی وخودت را بین مردان جاکرده ای اصالت زهرایی ات راحفظ کن هرچند که از حریم فاطمه خارج شده ای .جنگ امروز در این جبهه، جنگ نوشته هاست! لطفا در این جنگ اکبرانه، گاردی اصغرانه بگیر و با عاطفه نوشته هایت، احساسات جنس مخالف را قلقلک نده! بزن به خط مقدم نبرد و مردانه بجنگ که بسیار وقتمان تنگ است! اگر تازه اول کاری و خامی، با نپختگی خشت اول را کج نگذار. بیا و همت کن تا آرمان حضور ما در این جنگ، رسیدن هر چه سریعتر به اهداف و تکالیف والایی که در ثریا داریم باشد، نه شنیدن تعاریف و تمجیدهای بیهوده این و آن. بیا و برای رضای خدا بنویسیم نه برای رضایت مخاطبین.
گویی ما نیز کم کم به سان گذشتگان مدنی، به سرنوشت کوفی ها دچار می شویم. گناه اهل مدینه و کوفه مگر چه بود؟ جز اینکه آنها نیز کنار کشیدند از تشخیص حقیقت و اعلام حمایت از حق و برائت از ناحق را دردسر ساز تلقی کردند؟ ما نیز با این سیر، شبیه همان هایی می شویم که سر شبهه ولایت حق، لب بستند و به دفاع از حقیقت نپرداختند. حال می دانی چرا حالا در حکومت کریمه مهدی «عج» نفس نمی کشیم؟ چرا که ما منادیان دو آتشه «یا لیتنا کنا معک» حتی حامی ولی امر خود نیز نیستیم، چه رسد به یاری کردن امام غایب! امام گذشته - به لطف غایب بودنش - سینه چاک و هوادار و یار کم ندارد امروز. اما امام غریب حاضر را کسی نیست یاری کند. دیگر چگونه فریاد برآریم که ما اهل کوفه نیستیم؟ حال اینکه اگر همچنان اینگونه پیش برویم، ما نیز در امتحان ولایتمداری امروز، مثل اهل مدینه و کوفیان بازنده ایم.
اگر خود را افسر این جنگ نوین می دانیم، باید گرای مواضع دشمن مهاجم را دقیق محاسبه کنیم. حال که سنگر جنگمان اینجاست، کاش یادمان باشد که هر عکسی را برای مطالب خود بارگذاری نکنیم. برای روزانه نویسی هایمان یک چهارچوب معین داشته باشیم. هیچوقت از خاطر نبریم خط قرمز ها را. این طور نباشد که برای انتخاب عناوین نوشته ها هیچ حد و مرزی نشناسیم. در پی نوشت های مطابمان، هر شعر و جمله و کلیپ و آهنگی از هر شاعر و نویسنده و بازیگر و خواننده ای را نقل قول نکنیم. از کنار هر منجلابی گذر نکنیم و در هر مرداب و گندابی نظر نیندازیم. خود را به هر مار خوش خط و خالی لینک نکنیم. مواظب پیوند های روزانه مان باشیم که سر از محفل شبانه نویسندگان لاقید وبلاگ های بی ارزش درنیاورد! نگذاریم هر غریبه نامحرمی سرش را بیندازد پایین و پابرهنه وارد دنیایمان شود. باید همواره بدانیم که در وقت کامنت گذاشتن، با همه صمیمی نشویم. هیچوقت کامنت دانی ها را بدل به چت باکس نکنیم. در چت ها و کامنت ها برای نامحرم ها شکلک نامأنوس گل نفرستیم. گاهی به این فکر کنیم که سرمنشاء غلط های عمدی املایی، کدام بی ادب بی‌فرهنگی است؟ حرمت فارسی را مثل ناموسمان حفظ کنیم. این «دو نقطه دی» ها و «دو نقطه پی ها» دیگر چه دعب بی ادبانه ای ست؟ به شرافت ابرها سوگند که این شکلک های یاهویی آدم نما، «انسانیت» ما را زیر سوال می برند!
بیاییم همیشه مواظب الفاظی که در کامنت ها بکار می بریم باشیم. این را قبل از آنکه ادب سخن بر ما دیکته کند، تقوا حکم می کند که یک فرد مذهبی وقتی روی سخنش با جنس مخالف است باید بداند که فعل ها را همیشه جمع ببندد. و همیشه خدا یادش باشد که شیطان برای اضافه شدن به گفتگوهای دو نفره، نیازی به دعوتنامه ندارد! ما مگر دلخوش و مطمئن از کدامین داشته هامان هستیم که حواسمان به پرتگاه های تازه تأسیس سرپوشیده و لغزشگاه های مدرن چندده هزار نفری ابلیس نیست؟ شیطان هیچ با ما شوخی ندارد. مبادا بگذاریم جنسیت مان کیفیت حضور ما در اینجا را دستخوش مکائد کند. رعایت «تقوا» مجازی و غیر مجازی ندارد. پرهیزگاری تنها خلاصه در خلوت ها و جلوت های خانه و خیابان ها نیست. چه آدم ها که در دنیای حقیقی بهشتی بودند و در فضای مجازی تقدیرشان جهنمی شد! براستی ما چقدر در هنگامه قدم زدن در حیاطخلوت این برزخ بی کران، احتیاط می کنیم؟امروزه دیگر نیازی نیست که از صبح تاشب همدیگر را در خیابان ببینیم تا اسم ولگرد برایمان بگذارند همان کسی که در این فضا ولگرد است همان ولگرد خیابانی است.
خوب است بدانیم که شیطان اهل نقشه های تکراری نیست. شیطان با موقعیت های مختلف ما، خود را بروز می کند و نسخه جدیدتر نقشه دغدغه های ما را در سیستم شیطانی خود نصب می کند. تا ما را از چاله عُجب درنیامده، به یکی از حفره های حیثیتی خودمان بیندازد. استراتژِی حمله شیطان در برابر مذهبی ها کلیشه ای نیست. همیشه وسیله دلبری کردن شیطان «چشم» و «ابرو» و «صدا» و «صوت» و «لحن» و «چهره» و «سیما» و «وب» و «وویس» نیست. گاهی شیطان برای ما مذهبی ها با ژست ها و پست های فوق مذهبی کربلا و اربعین و عاشورا و قرآن و نماز شب و دغدغه های فوق فرهنگی و دینی و حجاب و انقلاب و جنگ و فلان شهید عصر جدید در وبلاگمان میدانداری می کند
خیلی مراقب باش اگر در این محیط هلاک شوی هیچ کس با نام نیک از تو یاد نخواهد کرد.
والسلاممم
