| آخرین ارسال ها |
| نوار پیام ها |
|
مدیریت پیام ها |
| نمایش موضوع به شکل عادی | |||
| اطلاعات نویسنده |
«عبد کریم»حضرت آیت الله شیخ کریم حق شناس ( ره )
چهارشنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۳ ۰۵:۵۵ بعد از ظهر
[#1]
|
||
|
بانو
شماره عضویت :
499
حالت :
ارسال ها :
4733
محل سکونت : :
حریم قدس
جنسیت :
تعداد بازدیدکنندگان :
1103
دعوت شدگان :
1
اعتبار کاربر :
74582
پسند ها :
4202
تشکر شده : 5426
|
و از میان بندگان خدا، فقط
همیشه به این فکر می کردم که چطور می شود خشوع را فقط علما داشته باشند اما در کتب اخلاقی غرور و خودبرتربینی را نیز فقط علما گرفتارش می شوند.مگر این آیه حصر ندارد؟ مگر جهال که در نقطه ی مقابل هستند چه دارند که بخواهند گرفتار خودبرتربینی بشوند؟اصلا یکی از بدترین و زشتترین رذیله ها که امام علی ع نام برده است در صفتی است که بیجا قرار می گیرد.مثل فقیری که خساست بورزد.یا جاهلی که مغرور شود.اما پس چرا علما به کمالی که بدست اورده اند نمی توانند تفاخر کنند؟
اما کمی که جلوتر رفتم فهمیدم هرچه بابی از علم بر انسان باز شود و ببیند که انچه را که اموخته در مقابل نیاموخته ها چقدر جزئی و خار و کوچک است بیشتر به خضوع دست می یابد.در واقع خصلت کمال این است که به خردی و کوچکی خود دست یابی.چون میدان دید وسیعی به تو می بخشد که می فهمی یک قطره ای از دریای کمالی را کسب کرده ای که از چشمه ی معارف و صفات حق تعالی می جوشد.
خصلت یک عالم اگر علمش حجابش نباشد فروتنی و خضوع هر چه بیشتر است.روز از روز بیشتر و حالت به حالت نو به نو.این خضوع یعنی خداوندا اگر به بنده ای حقیرت چیزی اموختی یعنی آموختی که از تکبر دوری جوید و از منیت دست بردارد .از همین رذالت که شیطان بدان وسیله از درگاه خداوند طرد شد.
اما انچه که در جامعه می بینیم در بعضی از گوشه ها برعکس این مطلب است.و چه راحت می توان فهمید که ان علمی که دستمایه ی غرور انسان شود جز حجابی برای انسان از سلوک و تقرب یافتن به خدای متعال نشده است.
|
||
|
|
||
