((شيخ على اكبر نهاوندى )) از علماى بزرگ مشهد، در كتاب ((خزينة الجواهر)) مى فرمايد:
يكى از زاهدان و پرهيزگاران گفت : من با خود عهد و پيمانى بستم كه هر شب از خوابيدن به تعداد معين بر پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) و اهل بيت طاهرين اش صلوات بفرستم . يك شب عده اى از دوستانم به حجره من آمدند و با اين كه حجره ام شلوغ شده بود و تا دير وقت طول كشيد و خسته بودم ؛ اما صلوات ها را فرستادم و خوابيدم .

در خواب ديدم پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) به حجره من آمدند و وجود شريف و نورانى شان باعث منور شدن حجره من شد، سپس به سوى من آمده و فرمودند: ((كجاست آن دهانى كه بر من صلوات مى فرستاد، تا آن را ببوسم !))
من خجالت كشيدم كه بگويم فرستنده آن صلوات ها من بودم ؛ پيامبر صورت مبارك را جلو آورده و بر صورت من بوسه زدند.
از شدت شعف و خوشحالى از خواب برخاستم ، به گونه اى كه همه دوستانم نيز بيدار شدند.
خزینه الجواهر،ص589