گفته شد که در آیات قرآن، مثل آیه 193 سوره آل عمران و آیات 5 تا 22 سوره دهر و آیه 13 سوره انفطار و آیات 19 به بعد سوره مطففین سخن از ابرار و مقامات والاى آنها است.
در حدیثى از امام مجتبى(علیه السلام) است که می فرماید: «کُلَّما فى کِتابِ اللّه عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَوله اِنَّ الابرابر فَوَاللّه ما اَرادَ بِه الاّ علىَّ بْن اَبیطالِب وَ فاطِمة و اَنَا و الحُسَین: «هر جا در قرآن مجید (انّ الابرار) آمده، قسم به خدا، اراده نکرده مگر على بن ابیطالب و فاطمه و من و حسین(علیهم السلام)را».(1)
بدون شک خمسه طیبه و طاهره از ابرار و از مصادیق روشن و بارز آن هستند، و چنان که در تفسیر سوره دهر آمده، این سوره عمدتاً به على(علیه السلام) و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام) اشاره دارد و 18 آیه آن اشاره به فضائل آنها است، گرچه شأن نزول مانع از عمومیت و گسترش مفهوم آیات نمى باشد.
البته قابل ذکر است که گاهى ابرار و گاهى مقربین گفته مى شود، ظاهراً نسبت این دو عموم و خصوص مطلق است، یعنى هر کسى که جزو مقربین بود، جزو ابرار است؛ ولى چنین نیست که هر کس جزو ابرار (نیکان) بود، به مقام مقربین رسیده باشد؛ گروه مقربین دسته اى خاص از مؤمنانند که برنامه اعمال نیکان و ابرار شاهد و ناظرند.(2) و جمله معروف هم شاهد این مطلب است که «حسنات الأبرار سیئات المقرّبین»: «کارهاى نیک ابرار سیئه (کارهاى غیرنیک) مقربین است». یعنى مقربین به چنان مقامى رسیده اند که اگر اعمال نیک ابرار را انجام دهند، گوئى سیئه اى مرتکب شده و باید استغفار کنند، یعنى اعمال آنها خالص تر و پرقیمت تر از اعمال ابرار باید باشد. نظیر چون ایت الله بهجت که تزکیه نفس ایشاان ومراحل سلوکی از همان  کودکی ونو جوانی شروع کرده بوند واز اول در مقام مقربین بودند  مجذوب سالک

1 . «نور الثقلین»، جلد 5، صفحه 533 (حدیث 33) به نقل از تفسیر نمونه، جلد 26، صفحه 1 ـ 280.
2 . تفسیر نمونه، جلد 26، صفحه 273.