| آخرین ارسال ها |
| نوار پیام ها |
|
مدیریت پیام ها |
| نمایش موضوع به شکل عادی | |||
| اطلاعات نویسنده |
بحث و گفتگو در مورد حسنات الابرار سيئات المقربين ( جایزه دار )
پنجشنبه ۱ امرداد ۱۳۹۴ ۱۱:۰۴ بعد از ظهر
[#6]
|
||
|
بانو
شماره عضویت :
1799
حالت :
ارسال ها :
358
محل سکونت : :
💔
جنسیت :
تعداد بازدیدکنندگان :
138
اعتبار کاربر :
14640
پسند ها :
490
تشکر شده : 526
|
بسمه تعالی " مقربان، همه از انبیاء مرسل یا ائمه ی هدی علیه السلام نیستند؛ بلکه برخی از آنها، کسانی اند که به همراه ائمه و انبیاء علیه السلام حرکت کردن و از آن ها تبعیت نموده اند. " به عنوان مثال، هفتاد و دو شهید کربلا و افرادی همچون سلمان، مقدادو ..... کسانی هستند که به همراه امام خویش حرکت کرده اند و آنان نیز می توانند میزان میزان ابتلای ما در میادین امتحان باشند؛ ان ها می بینند که ما چه می کنیم. چون با امام علیه السلام معیت پیدا کرده اند و طعمی از ولایت چشیده اند. " سلمان منا اهل البیت " البته چنین کرامتی مخصوص به سلمان نیست چون بسیاری از مردان و زنان دیگر، به جایی رسیده اند که ائمه علیه السلام درباره آن ها فرمودند: این ها از ما هستند. ائمه علیه السلام برای اینکه کسی از این انتساب برین تعجب نکند، که چگونه فردی عادی می تواند از اهل بیت علیه السلام به حساب آید و نظر سلمان و اباذر و مانند آن شود به دو آیه قرآن استشهاد کرده اند یکی آیه ی " فمن تبعنی فانه منی "سوره ابراهیم آیه 36- که خداوند از زبان حضرت خلیل فرمود: هرکس راه ما را طی کند از ماست. دیگری گفتار مستقیم خداوند در این آیه است:" ان اولی الناس بابراهیم للذین اتبعوه و هذا النبی والذین امنو و لله ولی المومنین. " دقت کنید، فرموده سزاوارترین مردم به ابراهیم علیه السلام - نه به راهش - کسانی هستند که او را تبعیت کنند؛ که به تاویل اهل بیت علیه السلام، خود آنان و یاران و شیعیان خاصشان هستند، که توانسته اند" منا "باشند . البته فکر نکنید ما نمی توانیم "منا " شویم. کار دشمن این است که بگوید شما نمی توانید ؛ شما اهلش نیستید! اتفاقا ما می توانیم اگر قرار بود هر کس بگوید من نمی توانم دنباله رو امام شوم. پس هفتاد و تن از کجا آمده اند؟؟؟! اگر ان ها می گفتن نمی توانیم، چگونه به این مقام می رسیدند؟؟! هر چند اگر عنایت امام نباشد، هیچ کس نمی تواند به آن مقام برسد. ولایت می برد؛ معلوم می کنند؛ اسماء را باز می کنند. کار رسالت فقط نشان دادن است؛ اما ولایت می برد و می رساند. البته بعضی از رسل، مقام امامت را نیز دارند. امام، انسان را می برد؛ و رسول اکرم صل الله علیه واله هم انسان ها را بالا برد، با رسالتش نبود بلکه آن ها را با ولایت و امامتش حرکت داد. در جریان کربلا ، چقدر افراد سراغ امام امدند و از او خواستند تعادل را رعایت کند و زن و بچه را همراه خود نبرد. شاید از یک نظرهم حق با آنها بود ؛ اما این حرف ها، مال حسین ع و یارانش نبود. گروه مقربان، بهره ی خود را از پیام نهضت کربلا می گیرند. حضرت امام حسین علیه السلام در شب عاشوارا مقامات اصحابشان را در بهشت نشان آن ها داند. که یا جزء اصحاب میمنه بودند یا در شمار مقربان. مقربان و صحاب میمنه در اعصار بعد نیز جزء مخاطبان راستین نهضت کربلا هستند. یعنی اینطور نیست که این مقامات، مخصوص اصحاب امام حسین علیه السلام باشد. اگر امروز ما اصحاب حضرت مهدی عج شویم به ما هم این مراتب را نشان خواهند داد؛ منتها وقتی که آماده ی اربا اربا شدن باشیم ؛ چنان که کربلاییان بودند. اما آیا ما آماده ایم در زیر تیر و سنان برویم؟ برای طعنه ها و سرزنش ها و دشمنی دشمنان آماده ایم ؟؟ حتی برایامتحانات کوچک تر در فقر ها، بیماریها، معصیت ها و....؟؟ پس نهضت عاشورا برای همگان پیام دارد اعم از عارف، عابد و زاهد از جمله آنها اقامه قسط - لیقوم الناس بالقسط سوره حدید ایه 25 و نورانی شدن وجود- لتخرج الناس من الظلمات الی النور -است. در کربلا فردی به نام طرما، از امام علیه السلام اجازه گرفت تا برود و سریع برگردد. امام علیه السلام هم به او اجازه داد که زود بیاید. اما او پیام را نفهمید رفت و عصر عاشورا رسید و تا آخر عمرش می سوخت که چرا همراه امام علیه السلام نبود و چرا پیام امام را نگرفت! نهضت حسینی به نسل آگاه درس می دهد تا در سه رتبه ی اصحاب شمال، اصحاب یمین ومقربین ، با کمک امام ، به اصلاح خود بپردازند. اگر حر است، سرش را پایین اندازد و گناه خود را عرصه کند، تا امام با دست خود ، سر او را بلند نماید. یعنی پیام اصلاح و هدایت را بگیرد. اگر صالح است ، برخیزد و مصلح جوامع باشد؛ و اگر مشکل اخلاقی و مشکل بینشی و اندیشه ای ندارد، راهبر دیگران باشد. |
||
|
|
||
