البته شناخت امام زمان دو گونه است. اول، شناخت تاريخي وجود آن حضرت مانند اينکه امام دوازدهم است و تاريخ ولادتش در چه سالي است و مانند آن. اما گونه ديگر شناخت امام زمان(ع)، شناخت مقام نورانيت آن حضرت است که اين شناخت کار هر کسينيست و ظرفيت و لياقت زيادي مي خواهد. و در حقيقت اصحاب خاص امام زمان(ع) کساني هستند که آن حضرت را به مقام نورانيت شناخته اند براي آگاهي از مقام عظيم امامت رجوع به زيارت جامعه کبيره و تأمل در معاني عميق و عجيب آن توصيه مي شود. همچنين خواندن کتب معتبري که در مورد امام زمان(ع) نوشته شده است مي تواند انسان را تا حدي به مقام و عظمت امام زمان(ع) آشنا سازد.

 2. محبت به امام زمان(ع)؛ وظيفه ديگري است که منتظران آن حضرت بايد در خود ايجاد کنند و آن را افزايش دهند. بديهي است که تا انسان از ميهمان خويش خوشش نيايد و نسبت به او محبت نداشته باشد هر چند هم که او رابشناسد نمي تواند واقعا منتظر آمدن او باشد اگر انسان از ميهمان خود بدش بيايد چگونه مي تواند منتظر قدم او باشد و خود را براي پذيرايي از او آماده کند؟ پس تا محبت به امام زمان در وجود انسان شکل نگرفته و شعله ور نشده باشد نمي تواند به وظايف منتظران واقعي عمل نمايد.محبت به امام زمان وظيفه اي است که پيامبر اکرم(ص) نيز به دستور خدا از ما خواسته است. آنجا که در قرآن کريم مي فرمايد: «قل لا اسئلکم عليه اجرا الا الموده في القربي» ؛ (شوري، آيه23).

 3. ايجاد سنخيت با امام زمان(ع)؛ منتظران واقعي وضعيت روحي و فکري و عملي خود با به گونه اي سامان مي دهند که سنخيت کاملي با امام زمان(ع) داشته باشند. آيا مي توان منتظر قدوم کسي بود و با او مشابهت و سنخيت نداشت؟ آيا مي توان محبت کسي را داشت اما با او هيچ سنخيت و مشابهتي نداشت؟ ايجاد سنخيت با امام زمان از طريق تقويت ايمان و تقوا و فضايل اخلاقي و درجات معنوي حاصل مي شود. و تنها در اين صورت است که مي توان ادعاي محبت به امام زمان را داشت. در صورتي که انسان رفتارش مطابق ميل امام زمان باشد شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشيد و عشق آن حضرت او را به فرياد خواهد آورد و دوري اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت. طبيعي است که هر چقدر اين سنخيت بيشتر باشد محبت آن حضرت به انسان بيشتر خواهد شد و محبت انسان نيز به آن حضرت افزون تر خواهد گشت.

 4. ارتباط با منتظران ديگر؛ منتظر امام زمان مي داند که برنامه آن حضرت يک برنامه جهاني است و بايد ياوران زيادي داشته باشد تا حرکتش پيروز شود. بنابراين به فکر گسترش ياران و منتظران آن حضرت خواهد افتاد و باارتباط با آنها به تقويت روحيات ايماني خود و ديگران خواهد پرداخت تا بر اساس تعاونوا علي البرّ و التقوي به کمک مؤمنان منتظر ديگر خود را آماده ظهور حضرت بنمايد.

 5. دعا براي تسريع در ظهور امام زمان(ع)؛ منتظر واقعي هر لحظه انتظار محبوب را مي کشد و از خدا مي خواهد که هر چه زودتر او را برساند بنابراين دعاي فراوان براي فرج آن حضرت از وظايف هميشگي منتظرآن حضرتش مي باشد. دعاي براي تسريع در فرج امام زمان مورد توصيه آن حضرت نيز مي باشد.

 6. ارتباط با امام زمان(ع) به شکل هاي مختلف؛ اگر انسان منتظر محبوب خويش را نيابد سعي مي کند عدم دوري محبوب خويش را از طريق ديگري مانند تلفن و نامه جبران نمايد تا اگر به ملاقات او موفق نشده است لا اقل ارتباط ضعيفي با او داشته باشد. همچنين منتظر امام زمان وقتي موفق به زيارت آن حضرت نمي شود از طريق خواندن دعاي ندبه، زيارت آل ياسين، دعاي عهد که از طرف بزرگان بسيار توصيه شده است، و نيز از طريق رفتن به مسجد جمکران ارتباط خود را با آن حضرت حفظ مي کند.

 7. ياد فراوان حضرت؛ ياد کردن از محبوب عادت ديرينه منتظران عاشق است که چندي منتظر محبوب خويش هستند اما نتوانسته اند پس از مدتها انتظار او را ببينند و حال خود را لا اقل با ياد او و نام او آرام مي کنند. به ياد آوردن امام عصر و عنايت او به شيعيان با ذکر احاديث، کرامات، مقام امام و عنايت امام به شيعيان وظيفه ديگري است که منتظران واقعي احساس مي کنند و بدين طريق همواره نام و ياد آن حضرت را زنده نگه مي دارند.

 8. دادن صدقه براي سلامتي آن عزيز و يا حواله نمودن ثواب هايي براي آن حضرت

 9. رفع شبهه و مبارزه با شبهه افکنان درباره وجود، طول عمر و آثار وجودي آن حضرت در بين منتظران.

 10. اميدواري بر قيام و انقلاب آن يوسف زهرا(س) و اميد دادن به ديگران

 11. ايجاد آمادگي دائم رزمي براي ظهور حضرت چنانکه در روايت آمده است: «ليعدن احدکم لخروج القائم و لو سهما؛ هر يک از شما براي قيام قائم(عج)بايد آماده گردد هر چند با تهيه يک تير باشد» (بحارالانوار، ج 52، ص 366، ح 146). منتظران و ياوران مصلح جهاني بايد خود صالح باشند؛

 بنابراين براي فراهم کردن زمينه ظهور حضرتشان، ما بايد از خود آغاز کنيم و با اراده اي محکم، عزمي راسخ و برنامه اي دقيق به اصلاح افکار و انديشه ها و نيز تغيير و اصلاح رفتار و کردارمان بپردازيم و با آگاهي ازوظايف عملي و گسترش شناخت خود از مباني ديني و معرفتي، در راه تقويت بنيه اعتقادي و اخلاقي خويش، تلاش و کوشش کنيم. و در يک جمله با اجتناب از معاصي، لغزش ها و گناهان و انجام دادن واجبات و وظايف ديني ـ در هر محيطي که هستيم ـ به خودسازي اقدام کنيم و باتوبه از اعمال گذشته، قلب خويش را براي تجلّي نور الهي آماده سازيم. بنابراين گناهان گذشته ـ هر چند زياد باشد ـ نمي تواند مانع مهمي در راه رشد و کمال و پيوستن به جرگه منتظران و ياوران واقعي امام زمان(عج) باشد. پس با توبه واقعي، مي توان سيئات و بدي هاي گذشته را به حسنه و نيکي تبديل کرد و به اصلاح گذشته همت گماشت. قرآن راجع به حضرت مهدي(ع) و اصحاب ايشان مي فرمايد: «الدين ان مکناهم في الارض اقاموا الصلاه و آتوا الزکاه و آمرو بالمعروف و نَهوا عن المنکر؛ کساني که اگر در زمين به آنان توانايي دهيم، نماز را به پا داشته و زکات را [به مستحق [مي بخشند و به معروف امر نموده و از منکر نهيمي کنند (حج، آيه 41). امام باقر(ع) در تفسير اين آيه مي فرمايد: «اين آيه براي آل محمد و مهدي(ع) و اصحاب او است». در نتيجه اگر ما هم مي خواهيم از اصحاب و ياران آن حضرت باشيم، بايد به اين امور اهتمام ورزيم.

 در اين رابطه به راه کارهاي زير توجه فرماييد:

1. ارتباط معنوي خود را با خداي متعال تقويت کنيد؛

2. نمازهاي يوميه را در اول وقت و حتي المقدور به جماعت بخوانيد؛

3. سعي کنيد در نماز حضور قلب داشته باشيد و هميشه خود را در محضر خداوند متعال بدانيد؛

 4. از هر گونه گناه و معصيتي اجتناب کنيد؛

 5. حجاب، متانت و وقار خود را کاملاً رعايت کنيد؛

 6. بدانيد که هر هفته، نامه اعمال شما به حضور امام زمان(عج) عرضه مي شود و مورد بررسي قرار مي گيرد؛

 7. اکنون که در دوران تحصيل علم هستيد، بيشترين توجه خود را به درس و موفقيت تحصيلي داشته باشيد؛

 8. با مطالعه کتاب هايي که درباره امام زمان(ع)، آگاهي و شناخت خود را در اين زمينه تعميق و گسترش بخشيد؛ 9. براي اصلاح اوضاع فرهنگي دانشگاه، به تنهايي يا به کمک ديگر دانشجويان متدين و دلسوز و يا به کمک بعضي از تشکل هاي مذهبي دانشگاه، امر به معروف و نهي از منکر کنيد و بدين وسيله جلو بعضي اعمال خلاف را بگيريد. در اين راه نهراسيد و خجالت هم نکشيد؛زيرا خشنودي و رضايت امام زمان(ع)، در گسترش ارزش هاي ديني و اخلاقي و اجتناب از گناه و خلاف است.