در اسطوره‌های برخی از اقوام و ملل این پیکر آسمانی به عنوان خدابانوی باروری مقدس شمرده می‌شد یا می‌شود. مرتبط دانستن زمین و خرمن با سنبله ردپای باورهای کهن ایزدبانوان و زمین و کشاورزی است. بابلیها در این صورت فلکی الهه ” ایشتار ” را می دیدند که به خدای غلات ” تموز ” ( tamuz ) عشق می ورزید ، ” ایشتار ” به سوگ می نشست . او در زمستان به جهان زیرین می رفت تا ” تموز ” را باز گرداند . آنگاه در آغاز سال ، ” تموز ” در جامه ای سبز و تازه دوباره در زمین ظاهر می شد.

این صورت فلکی نزد یونانیان باستان نیز الهه باربری ” دیمتر ” ( Demeter ) یا دخترش ” پرزفون ” ( Persephone ) به شمار می رفت . خدای خدایان ” زئوس ” به خدای زیرین ” هادس ” ( hades ) قول داده بود که این دختر را به همسری او در آورد و ” هادس ” دختر را فریفته و ربوده بود . الهه ” دیمتر ” با از دست دادن دخترش خیلی غمگین شد و درختان و زمین های کشاورزی را خشکاند . بالاخره ” زئوس ” تصمیم گرفت برای جلوگیری از قحطی و گرسنگی انسانها اجازه دهد که ” پرزفون ” دو سوم سال را نزد مادرش بر زمین و یک سوم دیگر را نزد همسرش در جهان زیرین به سر آورد . به محض آن که پرزفون به زیرزمین می رفت ، هوا سرد و بارانی می شد ، برگهای درختان می ریختند ، بارش برف آغاز می شد و زمستان از راه می رسید . زمانی که پرزفون دوباره به روی زمین باز می گشت ، همه جا سبز می شد و بهار آغاز می شد . به این ترتیب صورت فلکی سنبله تغییر فصلها را نیز به خاطر می آورد.