تردیدی نیست که روس ها منافع استراتژیکی در سوریه دارند. ساحل سوریه یک دروازه مهم ورود مسکو به آب های آزاد است. دمشق، آخرین پایتخت عربی است که حرف روس ها در آنجا شنیده می شود. بدون وجود نظام کنونی حاکم بر سوریه، جایی برای کرملین در معادله عربی – اسراییلی وجود ندارد.

با سقوط دمشق، در دراز مدت، گاز روس ها در اروپا خریداری نخواهد داشت چرا که گاز اسراییل از مسیر سوریه وارد شبکه ترکیه و بازارهای اروپایی می شود. این یعنی، تنها اهرم فشار استراتژیک روس ها بر اروپا از آنها گرفته می شود.

روس ها به خوبی می دانند که اگر نظام کنونی سوریه سقوط کند، نظام جایگزین آن، صادرات تروریست به مرزهای جنوبی روسیه در آسیای مرکزی و قفقاز را آغاز خواهد کرد. این یعنی، تکرار دوباره کابوس چچن و تهدید تمامیت ارضی و امنیت ملی روس ها!

همه این عوامل کافی است که پوتین را قانع شود که روس ها نمی توانند در گوشه استادیوم بنشینند و ایران را تشویق کنند: حضور ما در سوریه گریز ناپذیر است چرا که همه هستند جز ما!

البته روس ها زمانی تصمیم به دخالت نظامی در سوریه گرفتند که مطمئن شدند راه حل نظامی برای سقوط بشار اسد با بن بست مواجه شد و او ماندنی است. مطمئن باشید اگر ارزیابی های آنها نشان می داد که دمشق توسط مخالفین سقوط خواهد کرد، هیچگاه به چنین اقدامی مبادرت نمی ورزیدند.

روس ها در عین حال برای احیای شأن ابرقدرتی خود، به ویژه بعد از ماجرای کریمه که تحت تحریم های غرب قرار گرفتند، باید کاری می کردند. حضور مؤثر در سوریه ، آن هم بعد از حضور غیر مؤثر ائتلاف بین المللی ضد داعش به رهبری آمریکا ، می تواند جایگاه روسیه در افکار عمومی جهان را ارتقا دهد و ثابت کند که روس ها، همچنان یک قدرت اثرگذار در معادلات بین المللی هستند و نمی توان آنها را نادیده گرفت و جهان جدید را شکل داد.