صاحب لسان الغیب می گوید: بعضی از مورخین نقل کرده اند امام حسین علیه السلام که چیزی را از اصحاب خودش پنهان نمی کرد، بعد از شنیدن این خبر  شهادت مسلم بن عقیل می بایست به خیمه زنها و بچه ها برود و خبر شهادت مسلم را به آنها بدهد، در حالی که در میان آنها خانواده مسلم هست، بچه های کوچک مسلم هستند، برادران کوچک مسلم هستند، خواهر و بعضی از دختر عموها و کسان مسلم هستند.

حالا ابا عبد الله به چه شکل به آنها اطلاع بدهد؟ مسلم دختر کوچکی داشت. امام حسین وقتی که نشست او را صدا کرد، فرمود: بگویید بیاید. دختر مسلم را آوردند. او را روی زانوی خودش نشاند و شروع کرد به نوازش کردن. دخترک زیرک و باهوش بود، دید که این نوازش یک نوازش فوق العاده است، پدرانه است، لذا عرض کرد: یا ابا عبد الله! یا بن رسول الله! اگر پدرم بمیرد چقدر... ؟ ابا عبد الله متاثر شد، فرمود: دخترکم! من به جای پدرت هستم. بعد از او من جای پدرت را می گیرم. صدای گریه از خاندان ابا عبد الله بلند شد.

ابا عبد الله رو کرد به فرزندان عقیل و فرمود: اولاد عقیل! شما یک مسلم دادید کافی است، از بنی عقیل یک مسلم کافی است، شما اگر می خواهید برگردید، بر گردید.

عرض کردند: یا ابا عبد الله! یابن رسول الله! ما تا حالا که مسلمی را شهید نداده بودیم در رکاب تو بودیم، حالا که طلبکار خون مسلم هستیم رها کنیم؟ ابدا، ما هم در خدمت شما خواهیم بود تا همان سرنوشتی که نصیب مسلم شد نصیب ما هم بشود.

و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین.
به نقل از کتاب حماسه حسینی