| آخرین ارسال ها |
| نوار پیام ها |
|
مدیریت پیام ها |
| نمایش موضوع به شکل عادی | |||
| اطلاعات نویسنده |
امان از شدیدترین حسابرسی‌ها
سه شنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۴ ۰۴:۳۹ بعد از ظهر
[#2]
|
||
|
بانو
شماره عضویت :
499
حالت :
ارسال ها :
4733
محل سکونت : :
حریم قدس
جنسیت :
تعداد بازدیدکنندگان :
1104
دعوت شدگان :
1
اعتبار کاربر :
74582
پسند ها :
4202
تشکر شده : 5426
|
درباره چگونگی حسابرسی در قیامت باید دانست، خداوند «سریع الحساب» (بقره، آیه 202) است و هیچ گونه محدودیتی از جهت حسابرسی اعمال همه بندگان به طور هم زمان وجود ندارد. حتی با احاطه علمی خود نیازی به زمان حسابرسی ندارد. اما باید دانست قیامت نیز همانند دنیا دارای نظام است البته با ویژگی های خاص خودش لذا بنا بر آن چه در روایات آمده است مواقف پنجاه گانه وجود دارد و هر ایستگاهی به نوعی از اعمال رسیدگی می شود و در حقیقت عالم قیامت پرده نمایش و ظهور اعمال و عقاید ما در دنیاست همچنان که در دنیا ما در عرصه های مختلف زندگی شخصی، خانوادگی، اجتماعی و عبادت و... رفتارهای گوناگونی داشتیم در آنجا نیز ایستگاه حق الله، حق الناس، حق نماز، حق قرآن و... از انسان بازخواست می کنند و در حقیقت جلوه ای از اجرای عدالت خداست که به نمایش در می آید به هر میزان که در این دنیا به این حقوق بیش تر و آسان تر پرداخته شده باشد. در صحنه قیامت سریع تر آن ایستگاه ها طی می شود بنا بر آن چه گفته شد این گونه نیست که انسان در صف های طولانی بایستد تا نوبت او برسد بلکه باید در صف های متعدد پاسخ گو باشد. که زمان پاسخ گویی هر کس چه بسا طولانی باشد. برای توضیح بیشتر در این باره توجه شما به متن زیر جلب می کنیم (کتاب آشنایی با مفاهیم قرآن، (3) ص 233 - 238). با استفاده از آیات قرآن مجید، روز قیامت را در سه مرحله کلی می توان ترسیم کرد: - مرحله اول: برانگیخته شدن همگانی: «و نفخ فی الصور فجمعناهم جمعا؛ در صور دمیده می شود و ما همه آنها را گرد می آوریم» (کهف، آیه 99). - مرحله دوم: حرکت به سوی ایستگاه های حسابرسی و سؤال: «و جاءت کل نفس معها سائق و شهید؛ هر انسانی وارد محشر می گردد در حالی که همراه او حرکت دهنده و گواهی دهنده ای است» (ق، آیه 21). - مرحله سوم: حرکت به سوی جایگاه کیفر و پاداش: «و سیق الذین کفروا الی جهنم زمرا؛ و کسانی که کافر شدند؛ گروه گروه به سوی جهنم رانده می شوند» (زمر، آیه 71). و درباره پرهیزکاران و مؤمنان وارسته می خوانیم: «و سیق الذین اتقوا ربهم الی الجنه زمرا؛ و کسانی که تقوای الهی پیشه کردند، گروه گروه به سوی بهشت برده می شوند» (زمر، آیه 73). این مراحل سه گانه دارای ایستگاه های بسیار و گردنه های سختی می باشند که پیمودن هر کدام تا هزار سال طول می کشد. چنان که در قرآن مجید می خوانیم: «ثم یعرج الیه فی یوم کان مقداره الف سنه مما تعدون؛ سپس در روزی که مقدار آن هزار سال از سال هایی است که شما می شمرید؛ به سوی او بالا می رود» (سجده، آیه 5). حالت انتظار و بازخواست گناهکاران در قیامت آن چنان سخت است و گرفتاری تبهکاران در آن روز به گونه ای شدید می باشد که طی تمامی ایستگاه ها و مشاهد تا پنجاه هزار سال طول می کشد. چنان که در آیه شریفه دیگر می خوانیم: «تعرج الملائکه والروح الیه فی یوم کان مقداره خمسین الف سنه؛ فرشتگان و روح (که بزرگ فرشتگان است) به سوی او بالا می روند در آن روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است (معارج، آیه 4). روایت امام صادق(ع) مؤید این معناست که فرموده اند: «الا فحاسبوا انفسکم قبل ان تحاسبوا فان فی القیامه خمسین موقفا کل موقف مثل ألف سنه مما تعدون، ثم تلا هذهه الایه (فی یوم کان مقداره خمسین الف سنه)؛ آگاه باشید! پس به حساب خود رسیدگی کنید قبل از آن که به حساب شما رسیدگی شود؛ به درستی که در قیامت پنجاه توقفگاه هست که هر کدام مانند هزار سال است از آنچه شما می شمرید، سپس [آن حضرت] این آیه را تلاوت فرمودند: «در روزی که مقدار آن پنجاه هزار سال است» (کافی، ج 8). البته سختی روز قیامت برای مؤمنان راستین آسان می شود «و طول مدت آن» برای پرهیزکاران کوتاه می شود؛ چنانکه در قرآن مجید می خوانیم: «فأما من أوتی کتبه بیمینه . فسوف یحاسب حسابا یسیرا؛ پس کسی که نامه اعمال او به دست راستش داده شود، به زودی از او حسابرسی آسانی می شود» (انشقاق، آیات 8 - 7). و به هر اندازه ایمان و عمل انسان با اخلاص بیشتری باشد؛ از آسایش و آرامش بیشتری در آن روز بهره مند خواهد بود، تا آنجا که برای اولیای الهی و اهل بیت پاک پیامبر(ص) هیچ گونه گرفتاری و سختی نخواهد رسید «فوقیهم الله شر ذلک الیوم و لقیهم نضره و سرورا؛ خداوند آنان را از شر آن روز نگه می دارد و آنها را شادابی و شادمانی عنایت فرماید» (دهر، آیه 11). برای توضیح بیشتر پیرامون چگونگی حضور در ایستگاه های قیامت، به سه مورد از تفاوت های مؤمنان و تبهکاران در هنگام برپایی قیامت اشاره می شود: 1. ترس و وحشت و ایمنی: بی تابی و آرامش انسان، در هنگام ورود به صحنه قیامت، بستگی کامل با چگونگی اعتقاد و اعمال او دارد. در حالی که میزان گرفتاری انسان در توقفگاه های قیامت، به مقدار سرپیچی او، از تکالیف پروردگار می باشد. چنان که در قرآن مجید می خوانیم: «و ما ادریک ما العقبه . فک رقبه . او اطعم فی یوم ذی مسغبه . یتیما ذا مقربه . او مسکینا ذا متربه؛ و تو نمی دانی آن گردنه چیست! آزاد کردن برده ای. یا غذا دادن در روز گرسنگی. به یتیمی از خویشاوندان. یا به مستمندی از خاک نشین» (بلد، آیات 12 - 16). انسان های مؤمن، به تناسب انجام نیکی ها و عمل به واجبات و ترک محرمات از آشفتگی و پریشانی روز قیامت در امان هستند: «من جاء بالحسنه فله خیر منها و هم من فزع یومئذ ءامنون؛ کسانی که نیکی با خود بیاورند پاداشی بهتر از آن خواهند داشت و آنان از وحشت آن روز در امان می باشند» (نمل، آیه 89). و در آیه شریفه دیگر می خوانیم: «لا یحزنهم الفزع الاکبر؛ وحشت بزرگ [صحنه قیامت] آنان را اندوهگین نمی کند» (انبیاء، آیه 103). اما کافرانو تبهکاران همراه با اضطراب و هراس شدید وارد صحرای محشر می شوند. چنانکه در قرآن مجید می خوانیم: «قلوب یومئذ واجفه . ابصرها خشعه؛ دل هایی در آن روز، سخت مضطرب است و چشم های آنان از شدت ترس فرو افتاده است» (نازعات، آیات 9 - 8). و در هنگام حسابرسی و سؤال، آنان را با شدت و سختی توقیف می کنند «وقفوهم انهم مسئولون؛ آنها را نگهدارید که باید بازپرسی شوند» (صافات، آیه 24). 2. سکوت و صحبت کردن: از جلوه های حاکمیت مطلق خداوند در روز قیامت، آن است که هیچ کس، حق سخن گفتن ندارد؛ مگر به اجازه و فرمان پروردگار. «یوم یأت لاتکلم نفس الا باذنه؛ روزی فرا می رسد که هیچ کس جز به اجازه «او» سخن نمی گوید» (هود، آیه 105). و حکمت آن، این است که پس از حضور مردم در صحنه قیامت، ذلت و حقارت تبهکاران و عزت و کرامت فرزانگان بیشتر نمایان شود. از این رو در برخی از ایستگاه های قیامت، اجازه سخن گفتن به گناهکاران داده نمی شود تا با حقارت بیشتر به اعمال آنان رسیدگی شود. «الیوم نختم علی افوههم و تکلمنا ایدیهم و تشهد ارجلهم بما کانوا یکسبون؛ امروز بر دهانشان مهر می نهیم و دستهایشان با ما سخن می گویند و پاهایشان به آنچه که انجام می دادند شهادت می دهند» (یس، آیه 65). مهر سکوت نیز خود عذابی خوار کننده می باشد. چنانکه خداوند به جهنمیان می فرماید: «اخسئوا فیها ولا تکلمون؛ در جهنم گم شوید و با من سخن مگویید» (مؤمنون، آیه 108). و اگر تبهکاران در برخی دیگر از ایستگاه های قیامت، اجازه سخن می یابند، یا برای اثبات جرم آنان می باشد «یوم تشهد علیهم ألسنتهم؛ روزی که زبانها بر علیه آنان گواهی می دهند» (نور، آیه 24). و یا در جهت آشکارتر شدن دشمنی و تخاصم میان آنان می باشد «ثم انکم یوم القیمه عند ربکم تختصمون؛ سپس شما روز قیامت نزد پروردگارتان به مبارزه و دشمنی بر می خیزید» (زمر، آیه 31). و یا سخن آنان نمایانگر شدت نیاز و بدبختی آنان می باشد «یوم یقول المنفقون والمنفقت للذین ءامنوا انظرونا نقتبس من نورکم؛ روزی که زنان و مردان منافق به مؤمنان به مؤمنان می گویند: نظری به ما بیفکنید تا از نور شما پرتوی برگیریم» (حدید، آیه 13). اما سخن گفتن مؤمنان و شایستگان، نشانه مقام والای آنان نزد پروردگار است. چنانکه درباره مسلمانان و پیامبر(ص) می خوانیم: «وکذلک جعلناکم امه وسطا لتکونوا شهداء علی الناس و یکون الرسول علیکم شهیدا؛ بدین ترتیب شما را امت میانه ای قرار دادیم تا بر مردم گواه باشید و پیامبر هم بر شما گواه باشد» (بقره، آیه 143). بنابراین، تنها کسانی توانایی سخن گفتن دارند که از سوی خداوند اجازه داشته باشند و سخن حق بگویند «ایتکلمون الا من اذن له الرحمن و قال صوابا؛ هیچ کس جز به اجازه خداوند رحمان سخن نمی گوید [و آنگاه که می گوید] درست و حق می گوید» (نبأ، آیه 38). |
||
|
|
||
