پيش از من و تو ليل و نهاري بوده است

	گردنده فلک نيز به کاري بوده است

	                       هرجا که قدم نهي تو بر روي زمين

	                        آن مردمک چشم‌نگاري بوده است

	

	

	خیام

 

	بر چهره گل نسيم نوروز خوش است

	                  در صحن چمن روي دلفروز خوش است

	        از دي که گذشت هر چه گويي خوش نيست

	                         خوش باش و ز دي مگو که امروز خوش است

	

	

	خیام

 

	اين يکد و سه روز نوبت عمر گذشت

	چون آب بجويبار و چون باد بدشت

	        هرگز غم دو روز مرا ياد نگشت

	                   روزي که نيامده‌ست و روزي که گذشت

	

	خیام

 

	اي دل چو زمانه مي‌کند غمناکت

	ناگه برود ز تن روان پاکت

	                  بر سبزه نشين و خوش بزي روزي چند

	                          زان پيش که سبزه بردمد از خاکت

	

	خیام

 

	

	اي چرخ فلک خرابي از کينه تست

	بيدادگري شيوه ديرينه تست

	                 اي خاک اگر سينه تو بشکافند

	                             بس گوهر قيمتي که در سينه تست

	

	

	خیام

 

	اي آمده از عالم روحاني تفت

	                          حيران شده در پنج و چهار و شش و هفت

	                              مي نوش نداني ز کجا آمده‌اي

	                                                 خوش باش نداني بکجا خواهي رفت

	

	

	خیام

 

	امروز ترا دسترس فردا نيست

	و انديشه فردات بجز سودا نيست

	                     ضايع مکن اين دم ار دلت شيدا نيست

	                       کاين باقي عمر را بها پيدا نيست

	

	خیام

	 

 

	ابر آمد و باز بر سر سبزه گريست

	بي باده ارغوان نميبايد زيست

	                       اين سبزه که امروز تماشاگه ماست

	                           تا سبزه خاک ما تماشاگه کيست

	

	

	  خیام

 

	از شعر ترم چو سنگ نم درنگرفت

	تدبير درم كنم كه دم درنگرفت

	                        از شعله ى لاله جهان نور گرفت

	                        وز چهره ى گل روى زمين حور گرفت

	

	انوری

 

	اى هجر مگر نهايتى نيست ترا

	                      وى وعده ى وصل غايتى نيست ترا

	اى عشق مرا به صد هزاران زارى

	                       كشتى و جز اين كفايتى نيست ترا

	

	انوری