تا صورت پیوند جهان بود، على بود

	 تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

	

	شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود

	سلطان سخا و كرم و جود، على بود

	

	هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس

	هم صالح پیغمبر و داوود، على بود

	

	هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب

	هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

	

	مسجود ملائك كه شد آدم ز على شد

	آدم كه یكى قبله و مسجود، على بود

	

	آن عارف سجاد كه خاك درش از قدر

	بر كنگره‎ى عرش بیفزود، على بود

	

	هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن

	هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

	

	آن لحمك لحمى بشنو تا كه بدانى

	آن یار كه او نفس نبى بود، على بود

	

	موسى و عصا و یدبیضا و نبوت

	در مصر به فرعون كه بنمود، على بود

	

	چندانكه در آفاق نظر كردم و دیدم

	از روى یقین در همه موجود، على بود

	

	خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود

	آن نور خدایى كه بر او بود، على بود

	

	آن شاه سرافراز كه اندر شب معراج

	با احمد مختار یكى بود، على بود

	

	آن قلعه‎گشایى كه در قلعه خیبر

	بركند به یك حمله و بگشود، على بود

	

	آن گرد سرافراز كه اندر ره اسلام

	تا كار نشد راست نیاسود، على بود

	

	آن شیر دلاور كه براى طمع نفس

	بر خوان جهان پنجه نیالود، على بود

	

	این كفر نباشد سخن كفر نه این است

	تا هست، على باشد و تا بود، على بود

	 

 

	

	

	به یاد رحلت بانوی گرانقدر عالم اسلام، عقیله بنی هاشم، زینب کبری، اشک هامان جاری است و گاه این گریه دل را نیز تکان می دهد. امّا این تکان تا کجاست و زلال این اشک ها تا کجا قلب هامان را می شوید؟ آن قدر هست که آینه دل را شفاف کند؟ من و تو ای خواهر مسلمان، آیا آنقدر به یاد زینب(س) هستیم تا یاد نماز شبش، سحرگاه بیدارمان کند؟ یا به یاد قرآن آموختنش قرآن به دست گیریم و به تفسیرش بنگریم؟

	

	

	

	

	*** شهادت جانسوز صدف دریای ایثار و عصمت، پرورش یافته دامان ولایت، محبوب مصطفی(ص) و نور دیده مرتضی(ع)، سکاندار کربلا و عطر خوش زهرا(س) و الگوی عفاف و پاکی را به راهیان عشق و شیفتگان راه سرخ شهادت تعزیت و تسلیت باد***

	

	

	

	

	

	

 

	

	

	دیوانه ی آنم که وفایی دارد

	آن یار که چشم دلربایی دارد

	این ذکر مرا همیشه دیوانه کند

	ایوان نجف عجب صفایی دارد

	هر قلب به سینه قبله گاهی دارد

	هر قبله برای خود خدایی دارد

	اما زدرون کعبه فرمود خدا

	ایوان نجف عجب صفایی دارد

	حاجی به حرم حال و هوایی دارد

	در وقت طواف ربّنایی دارد

	بر گرد حرم مهدی زهرا گوید

	ایوان نجف عجب صفایی دارد

	ای کعبه به خود مبال از روی شرف

	جایت بنشین که هرکه جایی دارد

	الحق که ملائکه چنین می گویند

	ایوان نجف عجب صفایی دارد

	عشق من و تو چه ماجرایی دارد

	این قصّه چه شاهی چه گدایی دارد

	من بین صفا و مروه هم می گویم

	ایوان نجف عجب صفایی دارد


 hadisevasl.blog.ir




	

	

	

	اللهم الرزقنااااااااااااااا حرمممممممممممممممممممم به حق امیرالمومنین

 

	

	

	على را وصف، در باور نيايد

	 زبان هرگز ز وصفش بر نيايد

	على تركيبى از زيباترين هاست

	على تلفيقى از شيواترين هاست 

	على راز شگفت روز آغاز

	على روح سبك بالى و پرواز

	

	زبان عشق را گوياترين

	بود طريق درد را پوياترين بود 

	دل دريايى‏ اش درياى خون بود

	ضميرش چون شهادت لاله‏ گون بود

	صداقت از وجودش رشك مى‏برد

	اصالت از حشورش غبطه مى‏خورد

	صلابت ذره ‏اى از همتش بود

	شجاعت در كمند هيبتش بود

	سلاست در زبانش موج مى‏زد

	كلامش تكيه را بر اوج مى‏زد

	غبار عشق، خاك كوى او بود

	عبير و مشك، مست از بوى او بود

	على با درد غربت آشنا بود

	على تنهاترين مرد خدا بود 

	على در آستين دست خدا داشت

	قدم در آستان كبريا داشت‏

	نواى عشق از ناى على بود

	اذان سرخ، آواى على بود

	شهادت از وجودش آبرو يافت

	شهادت هر چه را دارد از او يافت

	‏على سوز و گدازى جاودانه است

	على راز و نيازى عاشقانه است

	تپش در سينه ‏اش حرفى دگر داشت

	حديث خوردن خون جگر داشت

	شگفتا! عشق از او وام گيرد

	محبت آيد و الهام گيرد

	تلاطم پيش پايش سخت آرام

	تداوم در حضورش بى سرانجام 

	توان در پيش پايش ناتوان است

	فصاحت در حضورش بى زبان است

	خطر مى‏لرزد از تكرار نامش

	سفر گم مى‏شود در نيم گامش‏

	يورش از ذوالفقارش بيم دارد

	تهاجم صحبت از تسليم دارد

	كفش خونين‏ ترين گل پينه را داشت

	ضميرش صافى آيينه را داشت

	من او را ديده ‏ام در بى كران ها

	فراتر از تمام كهكشان ها

	من او را ديده ‏ام آن سوى بودن

	فراز لحظه ناب سرودن

	من او را ديده ‏ام در فصل مهتاب

	درون خانه مهتابى آب

	على را از گل «لا»«آفريدند

	براى عشق، مولا آفريدند

	سخن هر چند گويم ناتمام است

	سخن در حد او سوداى خام است

	ز دريا قطره آوردن هنر نيست

	زبانم را توانى بيشتر نيست

	ولى تا با سخن گردد دلم جفت

	بگويم آنچه آن شوريده مى‏گفت

	«على را قدر، پيغمبر شناسد

	كه هر كس خويش را بهتر شناسد»

	 

 

	

	

	

	یاد امواتی که دستشون از دنیا کوتاهه و به شدت محتاج یاد کردنِ ما(نه فقط یادِ

	خالی، بلکه همراه دعا) هستند، واقعا یکی از فرهنگ‌های اسلامیه که احساس می‌کنم خیلی مورد بی‌مهری و بی‌توجهی واقع می‌شه. البته مثلا تو روایات داریم که وقتی از جاده‌ها عبور می‌کنید و قبرستان‌های شهرها رو می‌بینید، براشون فاتحه و دعا و صلوات بفرستید و اصلا همین عبور شما از نزدیک این قبرستان‌ها برای اون‌ها حقی ایجاد می‌کنه که شما براشون از این دست هدایای معنوی بفرستید و واقعا وقتی در حین عبور و بدون حتی پیاده شدن می‌شه امواتی که حتی یک صلوات مختصر و مفید هم تو کارشون، گشایش ایجاد می‌کنه رو این‌قدر خوشحال کنه، چرا ما این‌قدر دریغ می‌کنیم و بی توجهیم؟

	

	

	

	

	

	

	

 

	

	

	تا صورت پیوند جهان بود، على بود

	

	 تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

	

	شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود

	

	سلطان سخا و كرم و جود، على بود

	

	هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس

	

	هم صالح پیغمبر و داوود، على بود

	

	هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب

	

	هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

	

	مسجود ملائك كه شد آدم ز على شد

	

	آدم كه یكى قبله و مسجود، على بود

	

	آن عارف سجاد كه خاك درش از قدر

	

	بر كنگره‎ى عرش بیفزود، على بود

	

	هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن

	

	هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

	

	آن لحمك لحمى بشنو تا كه بدانى

	

	آن یار كه او نفس نبى بود، على بود

	

	موسى و عصا و یدبیضا و نبوت

	

	در مصر به فرعون كه بنمود، على بود

	

	چندانكه در آفاق نظر كردم و دیدم

	

	از روى یقین در همه موجود، على بود

	

	خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود

	

	آن نور خدایى كه بر او بود، على بود

	

	آن شاه سرافراز كه اندر شب معراج

	

	با احمد مختار یكى بود، على بود

	

	آن قلعه‎گشایى كه در قلعه خیبر

	

	بركند به یك حمله و بگشود، على بود

	

	آن گرد سرافراز كه اندر ره اسلام

	

	تا كار نشد راست نیاسود، على بود

	

	آن شیر دلاور كه براى طمع نفس

	

	بر خوان جهان پنجه نیالود، على بود

	

	این كفر نباشد سخن كفر نه این است

	

	تا هست، على باشد و تا بود، على بود