دست نوشته ی شهید احمدرضا احدی رتبه یک کنکور پزشکی سال 64 که تنها ساعتی قبل از شهادتش نوشته :







بسم رب الشهدا و الصدیقین: 

چه کسی می داند جنگ چیست؟ 

چه کسی می داند فرود یک خمپاره قلب چند نفر را می درد؟

چه کسی می داند جنگ یعنی سوختن، یعنی آتش، یعنی گریز به هر جا،

به هر جا که اینجا نباشد، یعنی اضطراب که کودکم کجاست؟ 

جوانم چه می کند؟ دخترم چه شد؟

به راستی ما کجای این سوال ها و جواب ها قرار گرفته ایم ؟

کدام دختر دانشجویی که حتی حوصله ندارد عکس های جنگ را ببیند و اخبار آن را بشنود.

از قصه دختران معصوم سوسنگرد با خبر است؟

آن مظاهر شرم و حیا را چه کسی یاد می کند که بی شرمان دامنشان را آلوده کردند و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند.

کدام پسر دانشجویی می داند هویزه کجاست؟ 

چه کسی در هویزه جنگیده؟

کشته شده و در آنجا دفن گردیده؟

چه کسی است که معنی این جمله رادرک کند:

نبرد تن و تانک؟! اصلا چه کسی می داند تانک چیست؟ 

چگونه سر 120دانشجوی مبارز و مظلوم زیر شنی های تانک له می شود؟

آیا می توانید این مسئله را حل کنید؟ 

گلوله ای از لوله دوشکا با سرعت اولیه خود از فاصله هزار متری شلیک می شود 

و در مبدا به حلقومی اصابت نموده و آن راسوراخ کرده وگذر می کند، 

حالا معلوم نمایید سرکجا افتاده است؟ 

کدام گریبان پاره می شود؟

کدام کودک در انزوار و خلوت اشک می ریزد؟

و کدام کدام .............؟

توانستید ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اگر نمی توانید، این مسئله را با کمی دقت بیشتر حل کنید:

هواپیمایی با یک و نیم برابر سرعت صوت از ارتفاع ده متری سطح زمین، ماشین لندکروزی را که با سرعت درجاده مهران – دهلران حرکت می نماید، مورد اصابت موشک قرار می دهد،اگراز مقاومت هوا صرف نظر شود.

معلوم کنید کدام تن می سوزد؟ کدام سر می پرد؟ 

چگونه باید اجساد را از درون این آهن پاره له شده بیرون کشید؟

چگونه باید آنها را غسل داد؟

چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش کنیم؟ 

چگونه می توانیم در شهرمان بمانیم و فقط درس بخوانیم.

چگونه می توانیم درها را به روی خود ببندیم و چون موش در انبار کلمات کهنه کتاب لانه بگیریم؟

کدام مسئله را حل می کنی؟ برای کدام امتحان درس می خوانی؟ 

به چه امید نفس می کشی؟ کیف و کلاسورت را از چه پر می کنی؟

 

از خیال، از کتاب ، از لقب شاخ دکتر یا از آدامسی که هر روز مادرت در کیفت می گذارد؟

 

کدام اضطراب جانت را می خورد؟

 

دیر رسیدن به اتوبوس، دیر رسیدن سر کلاس، نمره گرفتن؟

 

دلت را به چه چیز بسته ای؟ به مدرک، به ماشین، به قبول شدن در حوزه فوق دکترا؟



 

صفایی ندارد ارسطو شدن

 خوشا پر کشیدن، پرستو شدن

 

	سلام! 

	حال همه‌ی ما خوب است 

	ملالی نیست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خیالی دور، 

	که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گویند 

	با این همه عمری اگر باقی بود 

	طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم 

	که نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد و 

	نه این دلِ ناماندگارِ بی‌درمان! 

	

	تا یادم نرفته است بنویسم 

	حوالیِ خوابهای ما سالِ پربارانی بود 

	می‌دانم همیشه حیاط آنجا پر از هوای تازه‌ی باز نیامدن است 

	اما تو لااقل، حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی 

	ببین انعکاس تبسم رویا 

	شبیه شمایل شقایق نیست! 

	راستی خبرت بدهم 

	خواب دیده‌ام خانه‌ئی خریده‌ام 

	بی‌پرده، بی‌پنجره، بی‌در، بی‌دیوار ... هی بخند!

	 

	بی‌پرده بگویمت

	چیزی نمانده است، من چهل ساله خواهم شد 

	فردا را به فال نیک خواهم گرفت 

	دارد همین لحظه 

	یک فوج کبوتر سپید 

	از فرازِ کوچه‌ی ما می‌گذرد 

	باد بوی نامهای کسان من می‌دهد 

	یادت می‌آید رفته بودی 

	خبر از آرامش آسمان بیاوری!؟ 

	 

	نه ری‌را جان

	نامه‌ام باید کوتاه باشد 

	ساده باشد 

	بی حرفی از ابهام و آینه، 

	از نو برایت می‌نویسم 

	حال همه‌ی ما خوب است 

	اما تو باور نکن!

 

	دلم گرفته...

	

	زنگ میزنم حرمت...وصل می شود به حرم رضوی...صدای هیاهو می آید...صدای زائرها

	

	بغضم می خشکد...اشک هایم تمام می شود...دلم به درد می آید...

	

	حرفی نمی زنم...سکوت می کنم و به هیاهوها فکر می کنم که الان چقدر حرمت شلوغ است دردانه فاطمه...

	

	می خواهم قسمت بدهم به جواد اما سکوت می کنم...نمی خواهم...لب هایم سکوت اختیار کرده و ته دلم می گوید رضا بده به رضایش...

	

	بعد می ترسم یک هو دلم خالی می شود

	

	هنوز...هنوز...هنوز...اشک هایم قل می خورد...اشک های داغ و دلی سرد...

	

	پر می شوم از گله... پر می شوم از بهانه...پر می شوم از خواستن و سکوت...

	

	اندوهی می نشیند در گلویم نه بغض می شود نه می توانم فرو بدهمش...

	

	کاش جرعه ای از چشمه اجابتت مهمانم می کردی...

	

	تو که بلدی دعا بخوانی باران ببارد...اخر من بلدم فقط بعد باریدن باران ایمان بیاورم...و تو...آخ...سردم است و ناامید...ناامید و تلخ...تلخم و بی قرار...بی قرارم و دلتنگ...دلتنگم و

	

	دلتنگ...

	

	 

	

 دیالوگ ماندگار مختارنامه:



" تو چرا از قافله ی عشق جا ماندی کیان...؟؟؟ "

" راه گم کردم ابواسحاق... "



" راه بلدی چون تو که راه را گم کند، نابلدان را چه گناه...؟؟؟ "

" راه را بسته بودند از بی راهه رفتم، هرچه تاختم مقصد را نیافتم، وقتی به نینوا رسیدم خورشید بر نیزه بود... "



مختار: " شرط عشق جنون است ما که ماندیم، مجنون نبودیم... "






	" بشتابیم ما از جاماندگان قافله مهدی نباشیم... "

 

	آخر به عشق اینکه خودت ضامنم شوی

	                                                 یک شب به عمد طعمه ی صیاد می شوم...

 

	سلام بر تو، بانوی آب‏ها و آیینه ‏ها

	 

	سلام بر تو، زیباترین مطلع غزل‏های عاشقی

	

	سلام بر نجابت دست‏ها و کرامت نگاه‏هایت

	

	«اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطمة معصومه« . . 

	

	ولادت با سعادت کریمه ی اهل بیت؛ حضرت فاطمه ی معصومه (س)

	

	و روز ملی دختران گرامی باد

 

	 

	دوست دارم نظری شاهد رضوان باشم

	آشنای حرم شاه غریبان باشم

	دوست دارم همه ی عمر در این شهر بهشت

	زائر و خادم سلطان خراسان باشم

	پنجره ی نور خدا روضه ی آیین دعا

	شهر نماز و صلوات خانه ی امید شما

	گنبد و ایوان طلا ضریح خورشید ولا

	رواق آیینه کجاست در حرم امام رضا

	میرسم و بی صدا حلقه به در می زنم

	حلقه ی زنجیر بر پای سفر می زنم

	خسته و درمانده ام از همه جا رانده ام

	قافله ی زائرا رفته و جا مانده ام

	 

	پیش نگاه شما سنگ طلا می شود

	نذر و نیاز دلم باز ادا می شود

	هلهله افتاده در نغمه ی نقاره ها

	عطر شفا میرسد از قل فواره ها

	میرسم و بی صدا حلقه به در می زنم

	حلقه ی زنجیر بر پای سفر می زنم

	آمده ام پیش تو سفره ی دل وا کنم

	گم شده ام را مگر پیش تو پیدا کنم

	چشمه ی چشمان من نور ندارد ولی

	نور خدا را به من هدیه بده یا علی

	آهوی دل آمده سوی تو دامن کشان

	ضامن آهو بده خط امانی به ما

 
نوشته شده توسط : دانشگاه تهران  » 
man ba bazi harfash mokhalefam , are keshvar eslami bayad bishtrain search ro dashte bashe, chon fazashon bozorgane ma najor jelve dadan va hame chiyo bastan, bastan , chon sen ezd rafte bala, chon moshkelat va moshkelate pishero ziyad shode va man bishtar moshkelate bevojod omade ro moghaseresho dolat midonam  ba in vaze zendegi 


سوره نور آيه 33: وَلْیَسْتَعْفِفِ الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ نِکَاحًا حَتَّی یُغْنِیَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ

و کسانی که امکانی برای ازدواج نمی‌یابند، باید پاکدامنی وعفت پیشه کنند تا خداوند از فضل خود آنان را بی‌نیاز گرداند.

 

سوره نور آیه 30: قُلْ لِلْمُؤْمِنينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ يَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِکَ أَزْکي‏ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِما يَصْنَعُونَ

به مردان مؤمن بگو: چشمان خود را [از آنچه حرام است مانند دیدن زنان نامحرم و عورت دیگران] فرو بندند و شرمگاه خود را حفظ کنند، این برای آنان پاکیزه تر است، قطعاً خدا به کارهایی که انجام می دهند آگاه است.

  ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺍﺳﺖ ارباب...



ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺯﯾﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭﺭﻕ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ...

ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺍﺑﺪﯼ...

ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ...

ﺍﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺼﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺳﺖ...

ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺎﺩﺭﯼ !

ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ...

ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

ﻣِﻬﺮِ ﺗﻮ ، ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﺳﺖ

ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ... ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪ ...

ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﯽ ﺑﯽ ، ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺩﻋﺎﯾﻢ ﮐﻨﯽ ... ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻃﻠﺐ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﮐﻨﯽ

ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻋﻤﺎﻟﻢ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ

ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ

ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺩﻋﺎﯾﻢ

ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻋﺎﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ، ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ ﻣﺮﺍ

ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ... ﺣﻀﺮﺕِ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮﯾﻦ ﭘﺪﺭ .

ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﯿﮏ ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ

ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻡ ﻭﺍﺟﺐ ﺍست...



تعجیل در فرج..وشادی روح درگذشتگان..



* اللهم صل علی محمد و آل محمد*

  ده نفر!

 


	دلت که تنگ بشود اختیار چشمانت هم از کف میدهی...




	فارغ از هر زمان و مکانی...




	فقط یک تلنگر کوچک کافیست که اسمان چشمانت بی وقفه ببارد...




	این کلمات بهانه است برای وصف حال دل خسته ...




	چندیست دل تنگم و بی قرار...و در پی کمی قرار...




	گشته ام گشته ام  و یافتم  مان که قرار بی قراری های من است...




	توان ناتوانی های من است...




	امید دل خسته ی من است...




	و آن شما بودی مولا...همانی که مدتی از بودنتان غافل شده بودم...




	اما باز با هرچه دارم و ندارم آمده ام سوی شما..و محتاجم،مجتاج نیم نگاهی از شما..




	خواهی ردم کنی خواهی بپذیرم...




	اما من محال است که دیگر فراموشتان کنم...




	




	حالا زیر باران چشمانم دست به دعا برداشته ام  و برای آمدنت این چنین دعا میکنم:




	اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه والنصر وجعلنا من خیراعوانه و انصاره والمستشهدین بین یدیه...




	شنیده ام زیر باران دعا مستجاب میشود...




	 و دعای من هم مستجاب می شود ان شاءالله...