والا ما که کلیک نمی کنیم فینگری باهاش کار می کنیم 

مرگ بر اسرائیل 

 

	خدا رحمتش کنه

	شادی روحش صلوات

	اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

	

	

	 

 ادمین این آفتابه هه خیلی آشناست!!! 

 
نوشته شده توسط : فاطمه 1  » 


۳. اسب سواری.





 یه اسب بگیرم! فقط کجا می تونم پارکش کنم آیــــــآ

 وای ویلااااااااo_O

خدا نیگا با کیا شدیم مومنین و مومنات اون یکی که میگه نمیشه بگی جاش نیست خخخخخخخاکم

ما که خدا آزاد نکردشم همش ازمون خطا  سر میزنه

اگه خدا هم آزاد کنه به نفعمونه که گناه نکنیم چونکه بیشتر گناه های ما حق الناسه

حق الناس کنیم بعدا به خودمونم بر می گرده.

 بعد از عصر ماموت ها ی تاپیک گذاشتی اونم از اسکدین کپی پیس کردی خخخ غیره اینه!؟

 "خدا بزرگه" این کلمه تو کارا توکل به خداست قبل کنکور بکار میاد

"خب خداروشکر" اینم تسبیحه اگه کنکور ان شاالله خوب بود بکار میاد

"بی خیال بدرک" این خیلی بکار من اومده بعد کاری که جور نمیشه  یا خراب میشه کنکور اگه بد بود بکار میاد :))

 به قول سید مرتضی:

مکه برای شما٬ فکه برای من......

عکس های زیبایی بودن

تو مسابقه بفرستین اولین

 شمال عراق چیه؟

این کلیسا دمه محله ماست. حوالی نارمک

امان از تاپیکای کذب کلوب

 

	شقايق گفت:با خنده نه بيمارم، نه تبدارم

	اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم

	گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي

	نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي

	يكي از روزهايي كه زمين تبدار و سوزان بود

	و صحرا در عطش مي سوخت تمام غنچه ها تشنه

	ومن بي تاب و خشكيده تنم در آتشي مي سوخت

	ز، ره آمد يكي خسته به پايش خار بنشسته

	و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود ز آنچه زير لب مي گفت

	شنيدم سخت شيدا بود نمي دانم چه بيماري

	به جان دلبرش افتاده بود..اما!

	طبيبان گفته بودندش اگر يك شاخه گل آرد

	از آن نوعي كه من بودم بگيرند ريشه اش را و بسوزانند

	شود مرهم براي دلبرش آندم شفا يابد

	چنانچه با خودش مي گفت بسي كوه و بيابان را

	بسي صحراي سوزان را به دنبال گلش بوده

	و يك دم هم نياسوده، كه افتاد چشم او ناگه به روي من

	

	بدون لحظه اي ترديد شتابان شد به سوي من

	به آساني مرا با ريشه از خاكم جدا كرد و به ره افتاد

	و او مي رفت و من در دست او بودم

	و او هر لحظه سر را رو به بالاها تشكر از خدا مي كرد

	پس از چندي هوا چون كورۀ آتش، زمين مي سوخت

	و ديگر داشت در دستش تمام ريشه ام مي سوخت

	به لب هايي كه تاول داشت گفت: اما چه بايد كرد؟

	در اين صحرا كه آبي نيست

	به جانم هيچ تابي نيست

	اگر گل ريشه اش سوزد كه واي بر من

	براي دلبرم هرگز دوايي نيست

	و از اين گل كه جايي نيست

	

	خودش هم تشنه بود.. اما!

	نمي فهميد حالش را چنان مي رفت

	

	و من در دست اوبودم

	و حالامن تمام هست او بودم

	دلم مي سوخت اما راه پايان كو ؟

	نه حتي آب، نسيمي در بيابان كو ؟

	و ديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت

	كه ناگه روي زانوهاي خود خم شد دگر از صبر او كم شد

	دلش لبريز ماتم شد كمي انديشه كرد.. آنگه

	مرا در گوشه اي از آن بيابان كاشت

	نشست و سينه را با سنگ خارايي زهم بشكافت

	زهم بشكافت.. اما ! آه!

	صداي قلب او گويي جهان را زيرو رو مي كرد

	زمين و آسمان را پشت و رو مي كرد

	و هر چيزي كه هرجا بود با غم رو به رو مي كرد

	نمي دانم چه مي گويم ؟

	

	به جاي آب، خونش را به من مي داد

	

	و بر لب هاي او فرياد "بمان اي گل

	

	كه تو تاج سرم هستي دواي دلبرم هستي بمان اي گل"

	و من ماندم

	

	نشان عشق و شيدايي / و با اين رنگ و زيبايي

	و نام من شقايق شد / گل هميشه عاشق شد


	خدا رحمتشون کنه

	

 

	اَلعَفوُ تاجُ المَكارِمِ

	گذشت اوج بزرگواريهاست




حالا درسته که قضیه چیز ساده ای نبوده و ساده هم نمیشه ازش گذشت اما!!!

زکات علم انتشارههه





منم منم به نوبه خودم موافقم اساسی

آب هندونه هه ک دیگه ترشیدش مطلب جدید نبود؟؟؟؟؟؟؟؟؟آیآ؟