دلم گرفته،
دلم عجیب گرفته است
تمام راه به یک چیز فکر می کردم و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود چه دره های عجیبی! و اسب ، یادت هست سپید بود و مثل واژه پاکی ، سکوت سبز چمن زار را چرا می کرد. و بعد ،غربت رنگین قریه های سر راه. و بعد ،تونل ها. دلم گرفته، دلم عجیب گرفته است. و هیچ چیز، نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش، نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست، نه ،هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی رهاند. سهراب سپهری |
