شاد بودن هنر است،

بشکفد بارِدگر لالهء رنگین مُراد،

غنچهء سرخِ فروبستهء دل باز شود،

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز،

روزگاری که به سر آمده آغاز شود،

روزگارِ دگری است،

و بهارانِ دگر،

شاد بودن هنر است،

شاد کردن هنرِ والاتر !

لیک هرگز، نپسندیم به خویش،

که چون یک شکلک بیجان شب و روز،

بیخبر از همه خندان باشیم،

بیغمی عیبِ بزرگیست،

که دور از ما باد !

کاشکی آیینه یی بود،

درونبین که در او،

خویش را میدیدیم،

آنچه پنهان بود، آیینه ها میدیدیم،

میشدیم آگه از آن،

نیرویِ پاکیزه نهاد،

که به ما،

زیستن آموزد و جاویدشدن،

پیکِ پیروزی و امید شدن،

شاد بودن هنر است،

گر به شادیِ تو دلهای دگر باشد شاد،

زنده گی صحنهء یکتای هنرمندیِ ماست،

هرکسی نغمهء خود خواند و از صحنه رود،

صحنه پیوسته به جاست،

خُرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.