درد بی کسی پروردگارم ، مهربان من از دوزخ این بهشت ، رهایی ام بخش ! در این جاده هر درختی مرا قامت دشنامی است. و هر زمزمه بانگ عزایی و هر چشم انداز ی سکوت گنگ و بی حاصلی … در هراس دم میزنم در بی قراری زندگی میکنم و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است من در این بهشت، هم چون در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم. تو قلب بیگانه را می شناسی،که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی. کسی را برایم بیافرین تا در او بیارامم دردم ، درد ” بی کسی” بود.  |