از خودمه : سپاس پُر خضوع من به پيشگاه کلام آفريني که جوانه ي واژه ها به مُوِد نفحه ي خداوندي اش در باغ فيدهايم به گل مي نشيند و بلور بارانهاي کلمات به تربيتش در صدف سخن به مرواريد پيام رسان بدل ميشود. من شبهائي که در تلألوء مهتابِ انديشه از باغ سبز فيدهايم ميگذرم گويي دستي از غيب از خُمخانه ي ازلي در جام جانم ، ياس هاي سپيد واژه ها را بر پر انديشه ام فرو ميريزد ..
 |