ما همه یکی از اون 11 تاییم

 

بچه های ما نداشتن مدرسه فوتبال

 پا گرفتن تو زمین خاکی تو مدرسه تو پارک

 یاد نگرفتن از معلم اروپایی

 بالا اومدن با گل کوچیک و با روپایی

 نداشتن رژیمای سبزیای خارجی

نرفتن اردوها و تفریحای کالجی

 زمینایی که حتی نداره جا آبخوری

 توپ پلاستیکی دولایه دروازه ها آجری

 هزارتا داستان که بپیچن از خونه

 همه با لباسایی که بی شک اَرزونه

 ولی باز همیشه گفتن چقدم خوبه

 بهترین مربی هم که بچه محل بوده

 نداره یه خارجی حتی یه بابای مارو

 که پینه بسته دستش، خسته هستش

 ولی خب بازم داره دست بخشش

 کمرش دیسک داره ولی خم نیست آره

 بیست ساله که سرپا ایستاده اینا نمره بیست داره

 از جنوب تا انزلی من علی کریمی و خسرو حیدری کم ندیدم

 ایرانیا تو جنگ سخت و واسه هم ظریفن

 نمیشه نداریم من همه فن حریفم

 سیر میشدیم تو راه با نون

 کفش رنگ میداد به جورابامون

 نمیدادن تو پارک رامون

 امکانات نبود تو باشگامون

 زمینامون همیشه توراش پاره توپاش داغون

 چهار سالی یه بار اونم شاید

 اگه شانس در خونت اومد باید

 خودتو بدجور ثابت کنی حساب کن حتی رو همسایت

 با ایمان ما میریم جلو بگو یا مرگ یا ایران

قهرمانیم ما، قهرمانِ ایرانِ ما

شعارمون فقط ...یوز های پارسیه...