از بی مهری دنیا دلم گرفته

من از نيش زبان گاه و بي گاهت، کمي رنجيده ام

ازنمک پاشيدنت بر زخم هايم هم، کمي رنجيده ام

گرچه اين بي مهريت از روي اجبارست ، ليک

باز از سردي گفتارت، ولي رنجيده ام

قصه هاي دل سپردن را تو مي داني عزيز

چون تو بيگانه شدي با غصه ها ، رنجيده ام

گرچه ما جرمي نکرديم وجدايي سهم ماست

فاصله عادت شدت، از اين يکي ، رنجيده ام

گرچه اين زخم زبان ديگران عادت شده

تا کجا؟ تا آسمان از دستشان، رنجيده ام

باز هم بي خوابي وبي تابي من را نبين

اين دروغي بيش نيست، کز دست تو رنجيده ام