مشورت کردن یک امر پسندیده و مورد تایید در نزد تمام فرهنگ‌ها است که باعث می‌شود انسان

بهترین تصمیمات را اتخاذ کند و در ورطه اشتباهات سنگین و به تبع آن شکست گرفتار نیاید اما...

اما باید دقت کرد که در هر کاری باافراد مورد اطمینان، متخصص، خردمند، مثبت اندیش و صاحب رأی

مشورت کرد.

 همان میزان که مشورت کردن امر پسندیده، عقلانی و منطقی است و سفارش فراوانی در معارف

دین اسلام بر آن شده به همان اندازه و بلکه بیشتر، استبداد رأی و مشاوره نگرفتن از انسان‌های

خردمند و با تقوا مذموم است، بنابراین افراد مستبد و خود رأی نه تنها به نتایج مثبت نمی‌رسند بلکه

موجبات ایجاد فضای لجبازی و کدورت و سوء تفاهم و عدم همدلی و همکاری را در زندگی فردی و

اجتماعی خود فراهم می‌کنند.

در حدیثی از امام علی(ع) درباره آثار و ثمرات مشورت کردن و مشورت گرفتن می‌خوانیم که حضرت

فرمودند: "هر که خودرأیی کند نابود شود و هر که با بزرگان مشورت کند، در خردهایشان شریک

گردد1".

ایشان در جایی دیگر می‌فرمایند: "رأی آن کس برتر است که خود را از رأی مشاور بی‏‌نیاز نداند2".

امام صادق(ع) نیز در حدیثی درباره این که آدم خودرأی در معرض چه خطری است؟ می‌فرمایند: "آدم

خودرأی، بر لبه لغزشگاه ایستاده است3".

همچنین امام علی(ع) استبداد در رأی و مشورت نگرفتن را صفت انسان جاهل می‌دانند و

می‌فرمایند: "تنها جاهل است که شیفته رأی خویش است5".

منابع احادیث:

1- نهج‌البلاغة: الحکمة 161 منتخب میزان‌الحکمة: 228

2- غررالحکم: 3152 منتخب میزان‌الحکمة: 228

3-بحارالأنوار: 75 / 105 / 41 منتخب میزان‌الحکمة: 228

4- غررالحکم: 9471 منتخب میزان‌الحکمة: 228