در آن یکشنبه یِ دل انگیز
نوبری از مهرِ اولِ پاییز
دستانِ خدایِ پُر مهر را
در آبِ حیات شسته بود...
خدایی که
رازی به دل داشت و
به کس نگفته بود ...
چه عاشقانه گلویِ تو را
از عشق می تراشید
انگار مست بود از عطری که صدایت
بر گوشِ آسمان خواهد پاشید ...
چه با شکوه به دنیا آمدی ای رازِ خدا
در گوشِ زمان خواندی ای خسرویِ صدا
به احترامت ایستاد و
عقب نشستند ساعتی ساعت ها
صدایِ تو صدایِ
حافظ ، سعدی و مولانا
صدایِ تو سرآمدِ صداها
صدایِ تو صدایِ بهارِکبودِ آن سالها
صدایِ تو اوج و فرودِ ربنا
همان ربنایِ خاموش که خاموشی نمی گیرد
و فریادش در گوشِ حلقه به گوشان
چه پر صلابت میخواند که
رمضان بی ربنایِ تو
انگار خدا هم روزه نمی گیرد ...
"کاوه نوری فرد "