تخته سیاهی شده ام پای دیوارِ زندگی

گچ خورده ی سالهای رفته و روزهای شب شده...

به سادگی غمگین میشوم از

 " کج بیت های عاشقانه" ی دختری،کنجِ چهارگوشه ی پیکرم...

دل خوش میکنم به

لبخندِ ماسیده ی شکلکی،جان گرفته از دستهای پسری بازیگوش...

شک میکنم،دُرست وقتی زیرِ "به نام خدا"

به دو نیم میشوم از  (خوبان و بدان) ...

به سرفه می افتم از رقصِ بی وقفه ی گچ

برای اثباتِ قانونی شاید به پوچیِ خواب! 

من حتی خطی از خستگیِ خدا به تن دارم

آنگاه که معلم با بغض نوشت: عجب صبری خدا دارد!

          به من نگاه کن...

تابلوی تمامِ قدِ دردهای عالم شده ام...

هرچه بر من هست،سپید ببین اما

           سیاه بخوان...

و به رسمِ انصاف،تخته پاک کنی 

کنار بگذار برای "آشفتگی"

واژه ای که سالهاست بر بلندای پیکرم 

جا خوش کرده و قدِ هیچ ناجی ای 

به پاک کردنش نرسیده !!!