 ای همه پنجره ها رو به تو شهر و ده آشفته ی آشوب تو کوهِ مه آلودِ پر ابهام من عشقِ پرآوازه ی گمنامِ من کاش دلم پیش شما بود و بس آنطرف پنجره ها بود و بس من همه ویرانی و حیرانی ام حک شده این نقش به پیشانی ام از تهِ دهلیز زمین آمدم باز به این دوزخ کین آمدم برف زمینگیرِ زمستان منم. گم شده در زوزه ی طوفان منم. سرد و نفسگیر و ترک خورده ام. زیر تلنبار خودم مرده ام. مثل نفس های سراسیمه ام. گم شده اینجا به خدا نیمه ام. ****** عقربه ی ساعت مرگم تو باش ساعت جان دادنِ برگم تو باش کی تو به دادِ دل من میرسی؟ باز رهانیـــش زِ دل واپسی حادثه شو اول تقویم را خط بزن از دفترِ من بیم را حادثه اینست که در میزنی صبح به هرپنجره سر میزنی حادثه یعنی همه ی چشم تو قهر، تبسّم، خوشی و خشم تو حادثه یعنی که تو از گل سری از همه ی آینه ها بهتری حادثه یعنی که تکلم کنی نامِ مرا روی زمین گم کنی حادثه یعنی که جهان مال توست هرچه غزل هست همه فالِ توست! ***** ای گل خوش خنده ی آتش تبار نسبت فامیلیِ من با بهار چشم تو سرمنشاء انگور هاست ساقیِ هر روزه ی مخمور هاست ای گل نیلوفر بودایی ام پیچکِ پیچیده به تنهایی ام مطلع هر شعر، تماشای توست پای غزل ها من امضای توست پیرهنت بافته از ابر و نور گل زده بر دور و برش از بلور ای زِ بهشت آمده ی خاکی ام آدم خاکی، تن افلاکی ام تو گلِ گلدانِ اتاقِ منی شعله ی مادامِ اجاقِ منی وسوسه ی گندم و سیبم تویی آنکه دهد باز فریبم تویی باز به من معنی ِ بودن بده فرصتِ از عشق سرودن بده اینکه نباشی به خدا دلهره است یخ زدنِ پنجره ها فاجعه است ****** بی خبر از دغدغه و اظطراب بندِ دلِ نازکم امشب بتاب جاده ی طولانی و پرپیچ و خم باز رساند دونفر را به هم میرسی و شب همه شب روشن است هرچه خوشی هست همه با من است.
|
