تویی سرچشمه پاکی ورادی که فطرت را زجانت اب دادی سحرکزشام صبح روشن ارد اشارتها به چشمان تو دارد اگرکوهی بلند استاده کوهی سرافرازی شکوهی بی ستوهی سحرایینه ای پیش نگاهت سپیده تیره فرشی پیش راهت توانایی زنامت تاب گیرد سخن از ابرویت اب گیرد! شرف بازوت گیرد تا بخیزد محبت اب بر دست تو ریزد چه گویم مهربانی مادرتوست بزرگی چون غلام قنبرتوست شجاعت بیم دارد از تو اری که در دست تو بیند ذوالفقاری گل لبخند مهرت کوکب من چراغ افروز شام هر شب من به یادت قایقی رامانم اکنون روان بر موجهای عشق گلگون به مهر ارامشم ده ای تو رهبر سکانداری کن وتا ساحلم بر!  |