 از خدا جوییم توفیق ادب // بی ادب محروم ماند از لطف رب بی ادب تنها نه خود را داشت بد// بلكه آتش در همه آفاق زد مائده از آسمان در میرسید // بی شری و بیع و بی گفت و شنید در میان قوم موسی چند كَس بی ادب گفتند: كو سیر و عدس؟ منقطع شدخوان ونان ازآسمان // ماند رنج زرع و بیل و داسمان بازعیسی چون شفاعت كرد// حق خوان فرستاد وغنیمت بر طبق مائده از آسمان شد عائده // چونکه گفت: انزل علینا مائده باز گستاخان ادب بگذاشتند // چون گدایان زله ها برداشتند کرد عیسی لابه ایشان را كه این // دائم است و كم نگردد از زمین بد گمانی كردن و حرص آوری // كفر باشد نزد خوان مهتری زآن گدا رویان نادیده ز آز // آن در رحمت بر ایشان شد فراز نان وخوان ازآسمان شدمنقطع // بعد از آن زآن خوان نشد کس منتفع ابر برناید پی منع زكات // وز زنا افتد وبا اندر جهات هر چه بر تو آید از ظلمات و غم // آن ز بی باكی و گستاخیست هم هركه بی باكی كند درراه دوست // ره زن مردان شد و، نامرد اوست از ادب پر نور گشتست این فلك // وز ادب معصوم و پاك آمد ملك بُد ز گستاخی كسوف آفتاب // شد عزازیلی ز جرات رد باب هر که گستاخی کند اندر طریق // گردد اندر وادی حیرت غریق مولانا |