حذر از تهمت!!! - پرینت موضوع

حریم قدس

شنبه ۲۲ شهریور ۱۳۹۳ ۰۸:۱۶ قبل از ظهر

از گناهان کبيره در اسلام تهمت است و معناي آن اين است که عيبي را به کسي نسبت دهد که آن عيب را نداشته باشد؛ بلکه اگرعيب هم نباشد ولي او راضي به آن نسبت نباشد، باز تهمت و حرام است؛ و اگر راضي باشد،گرچه تهمت نيست ولي دروغ و حرام است؛ نظير تملّق‌ها و تعريف‌هاي بيجا. و قرآن شريفتهمت را در حد کفر مي‏داند:
« اِنَّما يفْتَرِي الْکَذِبَ الَّذينَ لا يؤْمِنُون بِاياتِ اللَّه»¹⁸
تنها کساني دروغ‏پردازي مي‏کنند که به آيات خدا ايمان ندارند
89. تهمت اقسام و مراتبي دارد:
الف) افترا بر خدا و پيامبران و اوصياي گرامي صلوات‌اللَّه‌عليهم‌اجمعين و قرآنشريف اين قسم افترا و تهمت را بالاترين ظلم‌ها مي‏داند:
« وَ مَنْ اَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَري عَلَي اللَّهِ الْکَذِب»¹⁹
و چه کسي ستمگرتر از آن کس که به خدا دروغ مي‏بندد؟
ب) افتراي زنا به زن‌ها و مردان پاک‌دامن که اين افترا و تهمت علاوه بر گناه بزرگيکه دارد، اگر منجر به دادگاه شود، حاکم اسلامي بايد او را حد قذف ـ که هشتاد تازيانه است ـ بزند.
ج) افترا و تهمت به افرادي که تهمت به آنان موجب تضعيف دين مي‏شود؛ نظير تهمت بهعلما و افرادي که وابسته به دين مي‏باشند که گناه اين قسم تهمت مضاعف و نظير افترابر خدا و پيامبر و ائمه‌ي طاهرين عليهم‌السلام است.
د) افترا و تهمت به افراد معمولي؛ که اين قسم تهمت گرچه گناه مضاعف ندارد ولي درروايات آمده است که در روز قيامت آن تهمت زننده را بر روي چرک‌ها و خون‌ها نگاهمي‏دارند تا مردم از حساب فارغ شوند، سپس او را به جهنم مي‏برند.
90. اگر کسي تهمت به کسي زده باشد و او مطلع شده باشد، بايد او را راضيکند تا توبه‌ي او قبول شود؛ و اگر مطلع نشده باشد، در توبه رضايت او شرط نيست، وليعلاوه بر لزوم دعا و استغفار براي او، بايد اگر قدرت دارد رفع آن تهمت بنمايد؛ و اگرقدرت بر اين کار ندارد، بايد به واسطه‌ي تعريف او و امثال آن به اندازه‌ي ممکن جبران آنخسارت را بنمايد. و چنان چه نتوانست او را راضي کند يا دست‌رسي به او نداشت، دعا واستغفار و جبران خسارت به مقدار ميسر کفايت مي‏کند.
91. تهمت به فردي مجهول که شنونده او را نمي‏شناسد، چون دروغ است حرام است؛ گرچه گناه تهمت را ندارد. و همچنين است تهمت به جمعي يا اهل شهري. ولي اگر مراد اوهمه‌ي آن جمعيت باشد، تهمت به همه‌ي جمعيت است و گناه آن به اندازه‌ي آن جمعيت مضاعفمي‏شود.
92. اگر مصلحت اهمي که مقدم بر مفسده‌ي تهمت باشد، پيش آيد، آن تهمت جايزبلکه در بعضي موارد واجب مي‏شود؛ مثلاً اگر کسي مضر براي اسلام است و مردم را ازدين منحرف مي‏کند و چاره‏اي جز تهمت براي اسکات او نباشد، تهمت به اندازه‏اي که اورا ساکت کند، جايز بلکه واجب است؛ ولي تشخيص اين گونه موارد بسيار مشکل و کيد شيطاندرون و برون بسيار قوي است؛ لذا بايد با کمال احتياط و مشورت با اشخاص آگاه و عالمبدون غرض، اقدام نمايد.
93. شنيدن تهمت مانند تهمت زدن، حرام و از گناهان کبيره است و بايد علاوهبر منع تهمت زننده، از کسي که تهمت به او مي‏زنند، دفاع کند؛ و اگر قدرت ندارد يا فايده ندارد، نبايد گوش دهد؛ و اگر مجبور است که بشنود نبايد به آن کند و ترتيب اثر دهد.
94. اگر چيزي را بشنود و نداند که تهمت است يا نه، شنيدن آن حرام است وبايد دفاع از کسي که آن چيز براي او گفته مي‏شود، بنمايد؛ زيرا آن کلام يا تهمت استيا غيبت.
ای خدا کمک کن این گناه رو انجام ندیم