خراسان میدهد بوی مدینه
خراسان کوه غم دارد به سینه
خراسان را سراسر غم گرفته در و دیوار آن ماتم گرفته خراسان! کو امام مهربانت؟ چه کردی با گرامی میهمانت؟ خراسان راز دلها با رضا داشت چه شبهایی که ذکر یا رضا داشت خراسان کربلای دیگر ماست مزار زادهی پیغمبر ماست خراسان! می دهد خاکت گواهی ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی به دل داغ امامت را نهادند امامت را به غربت زهر دادند دریغا! میهمان در خانه کشتند چه تنها و چه مظلومانه کشتند امامِ اِنس و جان را زهر دادند به تهدید و به ظلم و قهر دادند ز نارِ زهرِ دشمن، نور میسوخت سرا پا همچو نخل طور میسوخت ز جا برخاست با رنگ پریده غریبانه، عبا بر سر کشیده گهی بیتاب و گه در تاب میشد همه چون شمع روشن آب میشد میان حجره ی در بسته می سوخت نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت ز هفده خواهر والا تبارش دریغا کس نبودی در کنارش به خود پیچید و تنها دست و پا زد جوادش را، جوادش را صدا زد دلش دریای خون، چشمش به در بود امیدش دیدن روی پسر بود پدر میگشت قلبش پاره پاره پسر میکرد بر حالش نظاره پدر چون شمع سوزان آب می شد پسر هم مثل او بیتاب می شد پدر آهسته چشم خویش میبست پسر میدید و جان می داد از دست پسر از پردهی دل ناله سر داد پدر هم جان در آغوش پسر داد  |