 گردان کمیل، کانال را پاکسازی می‌کرد تا به پاسگاه برسد... کانال‌های ذوزنقه‌ای شکل،کار فرانسوی‌ها بود و دوشکاهای سوار شده بر تانک‌های عراقی، مستقیم،جاده را می‌زدند. روز سوم،ارتباط کمیل با مقر قطع شد. آخرین حرف را بچه‌ها به حاج همت گفتند: حاجی به امام بگو ما عاشورایی جنگیدیم... و حاج همت، آنسوی بی‌سیم، فقط میتوانست سر به جعبه‌های مهمات بکوبد و اشک بریزد. نه آب رسید و نه غذا. دوازده نفر با یک قمقمه سر کردند. عراقی‌ها که به کانال رسیدند،اکثر بچه‌ها از تشنگی شهید شده بودند. بقیه را هم تیر خلاص زدند. بچه‌ها در قتلگاه ماندند برای همیشه. قتلگاهی پر از لبهای تشنه و پر از لاله‌هایی که سال‌ها بعد نیز با یک سوراخ در جمجمه‌های پر از گل پیدا شدند و شهید گمنام، خوانده شدند... شهید گمنام...   |